Samen, ook als we dat niet zijn – de kracht van verbinding

Opvoeding is vooral verbinding. Met onzichtbare draadjes zijn we met onze kinderen verbonden, ook als we niet bij elkaar zijn. Samen met haar dochter vond Linda een manier om die verbondenheid vorm te geven.

Ze huilde tranen met tuiten. Ik kwam mijn dochter uit school halen, en ze zat nog als enige in de klas. De juf praatte zachtjes met haar. Dochter vloog me in de armen en met haar aan mij vastgeklemd hoorde ik de uitleg van de juf aan. Toetsweek, een nieuwe rekenmethode, ‘het wordt tijd dat alles gewoon weer terug gaat naar normaal’, aldus de juf. ‘En ze mist je zo’.

Het geeft me een flashback naar vorig jaar. Ook toen miste mijn dochter me zo verschrikkelijk op school. Het is bij haar een uiting van niet helemaal lekker in haar vel zitten, en vermoedelijk van overvraagd worden. Teveel prikkels en dagen die anders zijn dan anders doen haar geen goed. Als baby kroop ze op verjaardagsfeestjes de hele kamer door, en kwam zelf terug naar mijn schoot als het haar teveel was. Dan viel ze aan de borst in slaap. Dat gaat nu wat lastig, als school haar teveel is moet ze de uren uitzitten. En dat valt haar zwaar.

We staan allemaal op schouders van anderen. Of ze lijfelijk aanwezig zijn of niet, weten dat er mensen zijn die om je geven geeft je dat broodnodige gevoel van steun, van basis. Het appje dat een vriendin stuurt om je succes te wensen voor een sollicitatie, het kaartje van je oma als ze weet dat je in de lappenmand zit. Als je het even moeilijk hebt is het fijn als je weet dat er iemand is die aan je denkt. Zelfs een forum of Facebook-groep kan een gemeenschap vormen van mensen die elkaar steunen. Het is altijd mooi als je onderliggende problemen op kunt lossen, maar ook als dat (nog) niet lukt kan je de wereld beter aan als je je gesteund weet. Dat zie ik sterk terug bij mijn dochter, als ze tegen problemen aanloopt heeft ze extra behoefte aan basis.

Al zou ze naar de andere kant van de wereld reizen, die band die is er altijd.

Ik kocht een steentje. Een steentje in de vorm van een hart. Ik ben met dochter op de bank gaan zitten, heb haar verteld hoe ik altijd bij haar ben in gedachten, hoe zij altijd mijn dochter is en ik haar moeder. Of ze nu op school is of thuis bij mij, of ik aan het werk ben of op pad. Al zou ze naar de andere kant van de wereld reizen, die band die is er altijd. Dat ik haar iets wilde geven om haar daaraan te herinneren. Kijk, als je het vasthoudt, wordt het warm. ‘Huil je nu mam?’. ‘Ja, beetje wel. Je was zo verdrietig, en ik hou van je’. Ik krijg een dikke knuffel en ze rent naar boven.

Even later komt ze terug, met een veelbetekenende blik. Alsjeblieft mam. Als ze haar hand opent, verdomd! Daar ligt nog zo’n steentje. Een hartje in een andere kleur. Geen idee waar ze het vandaan heeft, ze is nogal een verzamelaar. Spullen krijgen pas betekenis als je ze dat geeft. ‘Voor jou. Zodat we samen zijn ook als we dat niet zijn’.

Is alles nu op magische wijze opgelost? Welnee, natuurlijk niet. We blijven zoeken naar hoe ze het goed kan hebben op school. In de tussentijd kan ik zo toch een beetje bij haar zijn, ook als ik ergens anders ben.

 

Deel je liefde
Linda Rikkers
Linda Rikkers

Begon haar loopbaan als Creatief Therapeut en communicatietrainer. Ontdekte bij BOVA borstvoedingsmagazine haar liefde voor schrijven, is vaste blogger voor Dragen&Voeden en losse schrijver voor diverse ouderschapsmedia. Zij is babykenner met bijzondere belangstelling voor de link tussen hechting, hersenen en immuunsysteem. Start binnenkort met workshops en lezingen via Lindar, Creatief Ouderschap. Leerde misschien nog wel meer van haar drie kinderen dan zij van haar.

Artikelen: 21

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ga naar de inhoud