Recensie – Van achter het behang tot over je oren van de ‘ontploetermoeders’

Miepen is een keuze – dat is het motto van de zelfbenoemde ‘ontploetermoeders’. Annemiek ging naar de boekpresentatie en las het boek.

Ontploeteren – volgens mij was het journalist Miloe van Beek, één van de schrijvers van het boek, die de term voor het eerst lanceerde. Wie haar kwetsbare, soms pijnlijk eerlijke columns over het moederschap op Reporters Online volgt, weet dat ze van best ver gekomen is. Van een gestreste vrouw die tegen beter weten in alle ballen probeerde hoog te houden, maar daar jammerlijk in faalde omdat haar kinderen simpelweg weigerden in dat plan mee te gaan, naar iemand die in de spiegel keek die haar kinderen haar voorhielden en transformeerde in de moeder die ze wil zijn voor haar zoon en dochter.

Vorig jaar besloot ze samen met collega-columnist Roos Schlikker, ‘relax-mama’ Elsbeth Teeling en opvoeddeskundige Eva Bronsveld dat er een ander soort opvoedboek moest komen. Een boek dat, in hun woorden, niet voor de ‘weeë oermoederfiguren’ is, maar zeker ook niet voor ‘de zuchters’. “Het ouderschap is prachtig en strontvervelend tegelijkertijd”, schrijven ze in hun voorwoord. Hun boodschap:

Maak contact. Laat los. Wees niet te streng. Niet voor jezelf. En niet voor je kinderen. Ontspan. Ontploeter.

Een boodschap die aantrekkelijk is voor een grote groep (vooral) moeders, bleek vorige week tijdens de boeklancering in De Rode Hoed in Amsterdam. Het avondvullende programma, met voorgelezen columns, een lezing van Eva en een heuse quiz, leverde een uitverkochte zaal op, met meer dan honderd vrouwen en tien mannen (waarvan er slechte één geen ‘man-van’ of ‘vader-van’ was, maar dat terzijde). Het werd ronduit gezellig. Momenten van herkenning en ontroering. Persoonlijke gesprekken vooraf en na afloop. Wijn en bitterballen. Er werd gelachen, veel gelachen. En dat is misschien wel wat vaak ontbreekt in alle verhitte discussies over het ouderschap: humor. Niet ten koste van je kinderen, niet ten koste van jezelf, maar gewoon omdat lachen het beste medicijn is als het tegenzit, en omdat lachen mét je kinderen ronduit het allerleukste is van het ouderschap. Lol in opvoeden, ook, of juíst, als je zelf wel achter het behang zou willen wegkruipen.

De dagen erna las ik het boek. De dames hebben veel eigen werk gerecycled. Daar is op zich niks mis mee, waarom het wiel telkens opnieuw uitvinden, maar voor trouwe lezers zoals ik bestaat het boek wel uit veel herhaling. Sommige columns zijn pareltjes. ‘Ogen sluiten’ van Roos, over de angsten die je bij het moederschap cadeau krijgt, heb ik al tien keer gelezen, maar blijft prachtig. Hetzelfde geldt voor de columns van Miloe. Dat ik ook haar columns zonder me te vervelen blijf herlezen, is omdat haar innerlijke strijd, en haar gedachten en gevoelens daarover, overlappen met die van mij.

Van achter het behang tot over je oren is slim vormgegeven: columns afgewisseld met geinige illustraties of tegelwijsheden en wat langere inhoudelijke stukken met achtergrondinformatie en tips over wezenlijke zaken als slapen, eten, op tijd komen, het ingedutte seksleven en de uitgaansstress van prille ouders. In die laatste stukken is duidelijk de hand van Eva zichtbaar, die trainingen geeft en blogs schrijft over opvoeden. Haar Opvoedkalender staat al jaren in het zicht bij ons in huis en levert nog steeds ‘oh ja-momenten’ op, heel waardevol.

Dit boek gaat juist door het lichtvoetige karakter hopelijk héél veel ouders kennis laten maken met een ‘andere’ manier van opvoeden. Met minder negativiteit en meer lol, met minder opvoedtrucjes en meer voorleven

Carol Dweck, Alfie Kohn, Thomas Gordon, How2Talk2kids; de hele funky bunch passeert de revue, alleen: ze worden niet met naam genoemd. In het kader van de laagdrempeligheid snap ik wel dat je niet met namen en wetenschappelijke inzichten strooit in de lopende tekst, alleen was het wel netjes geweest als er op zijn minst een literatuurlijst op het eind opgenomen was. Niks om je voor te schamen dat al die wijsheden niet uit je eigen geest ontsproten zijn, lijkt mij. En voor de geïnteresseerde lezer wel prettig als zij/hij weet waar verdieping te vinden is als daar behoefte aan is.

Dat gezegd hebbende: dit boek gaat juist door het lichtvoetige karakter hopelijk héél veel ouders kennis laten maken met een ‘andere’ manier van opvoeden. Met minder negativiteit en meer lol, met minder opvoedtrucjes en meer voorleven, minder ‘moeten’ en meer ‘willen’, met durven leren, groeien en zelf verantwoordelijkheid nemen en minder proberen je kinderen in een mal malletje te stouwen.

Laatst barstte ik tijdens het tienminutengesprek op school in snikken uit. De frustraties van het hele schooljaar kwamen er op een mega-onhandig moment uit. Die avond realiseerde ik me weer even hoeveel ik oppot, inslik en binnenvet. Ik waai liever met alle winden mee dan dat ik voor mezelf opkom, mijn eigen ruimte opeis. Ik ben zelf die suffe, meegaande ja-knikker geworden. Na 40 jaar blijkt mijn lichaam dat zat. Ik krijg hoofdpijn. Word steeds sneller boos. En heb huilbuien op onverwachte momenten en plekken. Het is kortom tijd dat ik leer hoe dat eigenlijk moet, ruzie maken. Gelukkig heb ik twee extreem goede docenten in huis. Uit: Van achter het behang tot over je oren – Miloe van Beek
Standaard afbeelding
Annemiek Verbeek
Vindt van alles over van alles, maar schrijft als freelance journalist vooral over opvoeding, onderwijs en (geboorte)zorg. Probeert her en der ook wat in de praktijk te brengen op/met twee schoolgaande dochters van 10 en bijna 8 en een heerlijke peuter van 3.
Artikelen: 36

Geef een reactie

slot pro jepang