De doordeweekse ochtenden met twee schoolgaande kinderen en een baby blijven haastig en eindigen te vaak in een chagrijn (ik), geschreeuw (achtjarige) en tranen (kleuter en baby). Tijd voor verandering.
‘Het filmpje is bijna afgelopen mama!’
‘Oké, kom je daarna aan tafel om te ontbijten?’
‘Ben je nou toch met iets nieuws begonnen? Nou zeg, dat was niet de afspraak. Zet m even uit alsjeblieft’
‘Zet uit dat ding nou!’
Fijn, meiden, dat jullie zelf tanden gepoetst hebben! Ho wacht, nee, niet spugen naar elkaar. He gets, wat goor.
*tablet pakt en met chagrijnig hoofd uitzet en aan tafel zitten gaat*
‘Oké meiden, het is acht uur. Wat moeten we nog doen voordat we de deur uit kunnen? Tandenpoetsen, inderdaad. Schoenen en jas aan, fiets pakken. Top. Let’s go!’
‘Meissie, wat doe je nou? Nee, we hebben écht geen tijd om nu nog aan een tekening te beginnen. Hop, de badkamer in.’
*Achtjarige schiet in de negeermodus, kleuter speelt met baby. Baby poept in broek, ontlasting tot aan haar oksels. Hatsjikidee, schone baby. ‘Hee wow, fijn, meiden, dat jullie zelf tanden gepoetst hebben! Ho wacht, nee, niet spugen naar elkaar. He gets, wat goor. Ga snel een schoon shirt aantrekken.’
‘Roos hállo, wij staan al buiten te wachten. Doe je schoenen even aan. Je haren borstelen?! Dat heb je toch al gedaan?! Hoezo zit je haar anders gek, het zit prachtig, écht! We moeten nu echt opschieten, de deur gaat zo al open!’
…pfffffff…..
Herkenbaar?
Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar bij ons zijn de schoolochtenden zelden een zen-achtig tafereel. Elke werkdag, behalve de woensdag, zit mijn man al om zeven uur in de trein, dus ben ik solo. En de Sjaak.
Aan mijn voorbereiding kan het niet liggen: ik leg de avond ervoor stapeltjes kleren klaar (en ben gezegend met dochters die tot nu toe zelden klagen over mijn keuze), vul de lunchtrommels en mijn werktas (indien van toepassing). ’s Ochtend gaat om half 7 mijn wekker en als ik geluk heb (lees: de baby slaapt nog) kan ik mezelf aankleden, het ontbijt verzorgen en vast één kop koffie drinken voordat het huis ontwaakt. Nu de dagen korter worden en de ochtenden donker zijn, moet ik steeds vaker mijn twee oudste dochters wakker maken. Eerste poging: 7 uur. Tweede: 7.15 uur. Licht aan, dekbed weg.
Uiterlijk half 8 zit iedereen wel min of meer aangekleed op de bank (het zelf aankleden wás een goed voornemen aan het begin van dit schooljaar, maar ik heb mijn battles gepickt en sjor nu toch maar weer zelf die leggings aan.)
Bekijk de ochtend niet als een aaneenschakeling van noodzakelijke handelingen, maar als tijd, met belangrijkste doel de verbinding met je kinderen zoeken.
Het moet anders. Ik wíl het anders. Ik lees een blog op Aha! Parenting en zoals wel vaker gebeurt als ik hier iets lees, zie ik in dat het vooral aan mijn aanpak schort. Of je nou alles ‘goed’ doet (keuzes geven, er een spel van maken, alles voorbereiden) of niet, het geeft geen enkele garantie op een soepel ochtendritueel, zegt Laura Markham in dit blog. ‘Soms helpt het, maar soms botsen de behoeften van kinderen en ouders nu eenmaal’.
Iedereen heeft ’s ochtends tijd nodig om even op gang te komen en van ‘moeten’ gaan de meeste kinderen (en geef toe, ook volwassenen) nu eenmaal steigeren. Een kleuter die ‘begrijpt’ dat op tijd op school komen belangrijker is dan het afmaken van die puzzel: ga ze maar zoeken. Wat we nodig hebben, zegt Markham, is om met een andere bril naar onze ochtendroutine te kijken. Niet als een aaneenschakeling van noodzakelijke handelingen, maar met als belangrijkste doel om de verbinding met je kind te zoeken. Zodat iedereen met een ‘volle beker’ aan de dag kan beginnen.
De volgende tips zouden hierbij kunnen helpen:
- Probeer iedereen zo vroeg mogelijk naar bed te krijgen (als je ze moet wakker maken ’s ochtends, betekent het wellicht dat ze niet genoeg uren slaap krijgen)
- Ga zelf vroeger naar bed en sta eerder op – de ochtenden met jonge kinderen vereisen flexibiliteit, creativiteit en geduld. Geduld opbrengen kan alleen als je genoeg geslapen hebt (hoe dat eruit ziet met een niet doorslapende baby, daar zegt ze helaas niets over 🙂 )
- Bereid de avond ervoor zoveel mogelijk voor
- Voorspelbaarheid werkt; spreek een routine af met je kinderen
- Realiseer je dat je kind hulp nodig heeft om zich aan de routine te houden, verwacht niet dat ze het uit zichzelf doen en ga dus geen orders uitdelen. Dus geen ‘ga nu je schoenen aandoen!’, maar: ‘Ik zie dat je even afgeleid bent. We kunnen maar één ding tegelijk en nu is het tijd om je schoenen aan te trekken’. Blijf bij je kind in de buurt, help hem liefdevol herinneren aan zijn taak.
- Plan vijf minuten tijd per kind in, waarin je even knuffelt en praat over hun dromen en de dag die eraan komt. Dit klinkt misschien onmogelijk bij een een tot de seconde uitgedachte planning waar een militaire operatie nog een puntje aan kan zuigen – maar het kan zomaar het ei van Columbus zijn. Vijf minuten – in mijn geval tien minuten, als ik de baby voor het gemak even niet meereken – zouden genoeg kúnnen zijn om je kind te motiveren mee in plaats van tegen te werken.
- Geef keuzes: niemand wil bevelen opvolgen. Tanden poetsen in de badkamer, of liever in je zelf gemaakte hut: prima. Eerst je schoenen, dan je jas – of andersom. Allemaal totaal niet belangrijk, als het maar gebeurt.
- Hou het doordeweeks rustig: we willen veel, misschien wel te veel. Probeer zo min mogelijk ‘extra’ afspraken te maken doordeweeks en niet meer te werken als de kinderen in bed liggen. Ze zijn niet eeuwig klein: je kind heeft jou in de ochtend nodig en dat is lastiger met drie uur slaap in je systeem.
De snuggle time ga ik meteen invoeren. Mijn nieuwe mantra in de ochtend: verbinding is het belangrijkste. Als we daardoor te laat op school komen, is dat maar een keer zo.
Jahaa goeiemorgen : )
Heeeeeeel herkenbaar. Vooral dat je denkt dat je het “hebt”, en dat je jezelf en/of je partner toch weer hoort zeuren en “ik vraag het nu voor de derde keer”.
Op dit moment kruip ik graag nog even in bed bij onze kinderen (5 en 8). Om de beurt. En de rest… laatst had ik er een spelletje van gemaakt (een speelgoedje beneden verstopt als trigger om naar beneden te komen). Vandaag stond ik er ook eens alleen voor… ik heb de kinderen gevraagd of ze me extra wilden helpen. Omdat ik anders zo zenuwachtig word. We zijn altijd (ruim) op tijd op school maar ik heb een irreële angst om te laat te komen. Ik wil gewoon de deur uit zijn met alles mee, dan kan ik pas ontspannen.
Maar inderdaad. het idee dat je het een keer kan “hebben”, de juiste methode, waardoor je voortaan moeiteloos in een Bertolli reclame leeft met alleen maar lachende, spelende, hun taakjes speels volbrengende kinderen is waarschijnlijk een idiote verwachtig die zelf het probleem creëert. Er van uit gaan dat kinderen spelen, afgeleid raken en dingen beginnen voor je goed en wel de deur uit bent, is beter. En erop rekenen dat je er dan soms wel, soms niet, en soms pas in 3e instantie aan denkt om even uit te ademen… is allemaal OK. Pffffff.