‘Voed jezelf op en laat je kinderen met rust’. De eerste keer dat ik dit las schoot ik in de lach. Ik heb er jaren over gedaan om tot dit inzicht te komen, en nu iemand dit zo kort en bondig in haar forum-onderschrift had staan trof dit me als reuze grappig.
Dit artikel verscheen eerder op Linda’s blog.
Over een maand ben ik tien jaar moeder. In die tien jaar heb ik gekoesterd, gevoed, geprobeerd op te voeden en geprobeerd het opvoeden weer los te laten. Ik heb geknuffeld en geschreeuwd, ik ben streng geweest en soepel. Eén inzicht is in die jaren boven komen drijven: de momenten dat ik dacht te moeten opvoeden, dat ik gedreven werd door angst voor de toekomst (als ik nú niet ingrijp, dan …), dát zijn de momenten waar ik me met terugwerkende kracht voor schaam.
Ooit was ik zelf een kind. Gekoesterd en gevoed, er is tegen me geschreeuwd en ik ben geknuffeld, mijn ouders zijn streng geweest en soepel. Ik doe niet wat ze me gezegd hebben, ik doe wat ik hen zag doen. Hun angsten draag ik met me mee. Vanuit die angsten probeer ik aan mijn kind te trekken, mijn kind in gewenste richting te duwen.
Ooit was ik zelf ook een kind
‘Hoe meer macht je gebruikt, hoe meer je aan invloed verliest’, aldus Alfie Kohn. De momenten dat ik bezig was met opvoeden, probeerde ik uit alle macht mijn kinderen iets bij te brengen. ‘Je moet dit begrijpen!’. Blijkbaar had ik op dat moment geen vertrouwen in mijn kinderen, en geen vertrouwen in mijn eigen invloed. Maar mijn kind doet niet wat ik zeg, z/hij doet wat ik doe. Het beste wat ik doen kan, is mijn angsten van me af gooien, en leven naar de waarden die ik heb.
Betekent dit dat ik de kinderen maar laat, een soort ‘laisser-faire’ opvoeding? Nee, dat betekent het zeer expliciet niet. Het betekent wel dat ik probeer vooral in het nu te reageren, op de situatie die zich voordoet. En niet vanuit angst voor de toekomst, of pijn uit het verleden. Dat zie ik niet als opvoeden, maar als de leiding nemen over de het hier-en-nu als dat nodig is, en loslaten waar dat mogelijk is.
Dat lukt nog heel vaak niet. En dus is er nog werk aan de winkel, ik heb nog wat opvoeding te doen. Aan mezelf.
Leestips:
Wat een prachtige invalshoek! In de trainingen die ik geef laat ik ouders ook nadenken over zichzelf. Confronterend en heel helpend, want ik ben ook van mening dat je niet zo hoeft te sleutelen aan je kind, maar vooral aan jezelf. Ben je zelf in balans, ken je je sterke kanten en je valkuilen, dan kun je je kind opener tegemoet treden en beter zien wie hij of zij werkelijk is. En daar dan van genieten!
Simone Koolen, Koolen Coaching, Gouda
Mooi geschreven! <3
Mijn dochter, van 6, hoorde de uitspraak ook. Ze roept hem zo af en toe nog naar me… Mam, voetjes omhoog en laat de kinderen met rust! bedankt voor het leuke stukje 😉
Helder stuk, ik deel precies dezelfde mening. Vroeger was ik soms een jaar met een kind bezig als kindertherapeut, werkte alleen met het kind. Nu help ik ouders de verantwoording te nemen. Ik heb er elke keer weer zo’n respect voor als de ouder diep door zijn of haar eigen pijn durft te gaan voor zijn of haar kind. Zo mooi. Ik wil dit graag steeds meer gaan neerzetten (lezingen, workshops), deze visie. Ook door ouders anders te gaan laten kijken naar kinderen. Groet Nadine Carter
Wil me graag aanmelden voor de nieuwsbrief