Geen bestemming, geen duidelijk talent, geen doel; Gwendolyn Frijns dacht dat ze nooit moeder zou worden. En nu ze het is, weet ze dat het nooit anders had kunnen zijn.
Zo’n dertien jaar geleden werd ik voor het eerst tante en viel ik met mijn neus in de boter van gebroken nachten, flesjes melk, voorlezen, kwijl, spuug, spuitpoep, koorts, kroep, dansende luierkontjes en kinderliedjes. Door bijzondere gezinsomstandigheden stond ik de afgelopen 13 jaar vaak klaar om te zorgen voor mijn neefjes. Periodes waarin ik het gezin van mijn zus draaide, zodat zij op en neer kon naar de NICU. Jaren waarin vele vragen zijn gesteld en ik groeide van iemand die nooit en te nimmer kinderen wou naar iemand die onbewust besefte dat dit precies is wie ik ben: De onvoorwaardelijke moeder.
Waar ik jarenlang stuurloos en verward als een dorpsgek op zoek was naar mijn ziel, verbrak hij met de conceptie de blokkade van de verbinding met mijn ziel
Ik ben aardig verdwaald dit leven. Al vanaf mijn tienertijd sta ik met mijn handen in het haar wat ik nu eigenlijk hier op aarde hoor te doen. Geen bestemming, geen duidelijk talent, geen doel. Het zorgde voor een identiteitscrisis, een poging tot therapie, verschillende studies, maar behalve een studieschuld, vele confrontaties met mezelf en de meest uiteenlopende diagnoses leverde het niets op. Ik begon mij te verdiepen in mijn eigen jeugd, op de vele natuurlijke wegen die naar Groter Groeien leiden.
‘Mijn leraar, mijn koning’, grap ik wel eens als ik zijn voeten kus
Klein huis, geen baan, geen partner
Achteraf bekeken koos mijn zoon het juiste moment om mij in te wijden in het moederschap. Waar ik jarenlang stuurloos en verward als een dorpsgek op zoek was naar mijn ziel, verbrak hij met de conceptie de blokkade van de verbinding met mijn ziel. Hoewel de timing op het eerste gezicht niet ideaal leek -ik had een te klein huis, geen baan en geen partner- liet ik vol vertrouwen en overgave al mijn vrijgekomen verdriet en verwarring gaan. Mijn zoon was niet ongepland of een ‘ongelukje, mijn zoon is een verrassingsbaby. Na een zwangerschap vol contact en een kalme bevalling in ons eigen huis, begon ik te ontdekken hoe bijzonder mijn zoon is. ‘Mijn leraar, mijn koning’, grap ik wel eens als ik zijn voeten kus. Maar de lessen van geduld, vertrouwen, overgave en onvoorwaardelijke liefde leer ik puur omdat wij dit leven voor elkaar gekozen hebben. Hij heeft mij laten zien dat mijn lichaam een jasje is waar ik heel liefdevol en zorgzaam mee om moet gaan. Dat mensen niet hun handelingen zijn, maar dat er een wereld achter die handelingen schuilgaat. Dat overgave en vertrouwen je niet passief maken, maar juist een schatkamer van (zelf)kennis openbaren. Dat geduld niet tot tien tellen is, maar een kwestie van contact maken met jezelf en de ander is terwijl je jezelf herinnert hoe je ook alweer hier bent beland.
Overgave
De wereld samen ontdekken is een stuk leuker. Zo ervaar ik dat mijn kind, omdat hij alles voor het eerst doet, soms door een rollercoaster van verwondering, frustratie, plezier en verdriet gaat. Dat hij altijd mag aangeven wat hij nodig heeft, maar dat in tepels bijten best zeer doet. Dat de taal die ik gebruik van levensbelang is en congruente, oprechte communicatie met de ander noodzakelijk. Dat mijn zoon huilt als ik teveel of te lang in mijn eigen wereld zit en niet met hem verbonden ben.
Geduld is niet tot tien tellen, maar contact maken met jezelf en de ander
Ik luister, ik erken, ik geef en terwijl de wallen onder mijn ogen soms diep en donker zijn en ik op dagen van verwerking hard (dankbaar) huilend dubbel geslagen op de grond lig, kijk ik in het universum van zijn ogen en voel ik de liefde van mijn zoon. ‘Kijk eens hoe mooi je groeit, mam’ lacht hij naar mij. Ja liefste.. Zullen wij dit leven moeilijke, prachtige, bijzondere dingen leren?
