Je ligt bloot op mijn borst. Kleine vingertjes en teentjes, met nog kleinere nageltjes. Je ogen wijd opengesperd kijk je me aan. Zo teer, zo kwetsbaar. En toch, vanaf deze dag dat jij op de wereld kwam, ben ik misschien wel kwetsbaarder dan jij. Alles wat jou gebeurt, gebeurt ook mij. Al jouw vallen, doet mij pijn.
Dit artikel verscheen eerder op blikborstvoeding.wordpress.com.
Zo innig verbonden als wij zijn, weet jij van niets. Jij kent geen ‘los’, jij kent geen ‘alleen’. Iets anders dan wij samen kan jij je niet verbeelden. Je hebt geen weet van de wereld, zolang jij op mijn borst ligt heb je geen weet van gevaar. Jouw veiligheid, dat ben ik.
Het voelt groot, deze verantwoordelijkheid voor jou. Te groot. Hoe kan ik je beschermen, ben ik sterk genoeg, ben ik goed genoeg?
Langzaam groeit het besef. Onkwetsbaarheid bestaat niet. Onbreekbaar, onaantastbaar, onschendbaar wil ik niet. Geen pantser om ongeluk en vreugde gelijkelijk buiten te houden. Het leven is niet te controleren, en jij bent niet bij mij om gecontroleerd te worden. Mijn kwetsbaarheid is van mij, jij bent vrij om te leven. Je zal lopen en vallen, klimmen en met splinters thuis komen, naar school gaan en peilloos diep verdriet hebben om die opgezegde vriendschap. Je zal verliefd worden en dat zal niet altijd wederzijds zijn. Hier kan en wil ik je niet tegen beschermen. Je zal je hart open stellen voor nieuwe ervaringen, en zo moet het ook zijn.
We zijn met elkaar verbonden, jij en ik en ik en jij. Goed genoeg, dat wil zeggen dat ik ‘echt’ ben. Dat ik kwetsbaar open ben. Open voor jouw behoeften, open voor mijn gevoelens, zal deze verbondenheid blijven bestaan, groeien. Jij zal groeien. Ik kan je voeden, geborgenheid en vertrouwen bieden, ruimte geven om jou te zijn. Ik kan je thuisbasis zijn.
Nee. Ik hoef je niet te beschermen tegen alles, ik hoef er alleen maar te zijn voor jou. Zodat je voluit durft te leven. Moedig genoeg om kwetsbaar te zijn.
Geïnspireerd op de TED-talk van Bene Brown, over de kracht van kwetsbaarheid.