Gekke Henkie

Is de multiculturele samenleving mislukt? Gabriëlle keek eens om zich heen en zag dat kinderen het veel te druk hebben met spelen om zich bezig te houden met verschillen.

Bij ons thuis wordt regelmatig Arabisch, Mandarijn, Spaans of Hebreeuws gesproken. Niet door ons, maar door vriendjes die weleens een woordje in hun moedertaal spreken.

Ik vind dat heel erg leuk: mijn kinderen zitten niet op een internationale school, en we reizen ook niet veel, maar we leren zo wel veel van verschillende talen en culturen. En voor de kinderen is er niets vreemds aan; ze zijn niet anders gewend. Wat je elke dag om je heen ziet, is gewoon.

Daarom kozen we ook bewust voor een kleine, gemengde school, omdat we nu eenmaal in een grote stad leven en niet in een hutje op de hei.

Samenleven is soms frictie; dat moet ook, anders kan er niets nieuws ontstaan

In het leven van onze kinderen is dat een verrijking. Het valt me op dat kinderen zich amper bewust zijn van verschillen en vooral bezig zijn met socialiseren, vriendjes maken, spelletjes verzinnen, en spelenderwijs leren hoe de wereld in elkaar steekt. Ze zien eerder de overeenkomsten: dat jongetje is leuk want hij houdt ook van superhelden.

Toen ik een keer een vriendje van mijn zoon dat geen snoepje wilde aannemen, zei dat ik wist dat hij geen gelatine at, keek hij mij heel verbaasd aan. Hoe wist ik dat? “Nou, omdat jullie Marokkaans zijn”, zei ik. Nog grotere ogen. Hoe wíst ik dát nou weer?

Door zijn verbazing realiseerde ik me: kinderen zijn niet bezig met waar zij of hun ouders vandaan komen. Het zijn wij volwassenen die zo focussen op die verschillen, in plaats van te kijken naar wat ons met elkaar verbindt. En dat is veel en veel meer.

Er zijn mensen die menen dat de multiculturele samenleving mislukt is. Dat de verschillen zo onoverbrugbaar zijn en dat nader tot elkaar komen verlies betekent van eigenheid. Terwijl krampachtig vasthouden aan hoe het altijd is geweest, uit angst of boosheid, nu juist groei en ontwikkeling tegenhoudt. Dan is een samenleving alleen maar een stinkend slootje zonder reuring, waar slechts muggen zich nog thuis voelen. Ik ben idealist genoeg om te denken dat het leven véél meer is dan dat.

De samenleving is geen stinkend slootje waar niks gebeurt

Dat wil niet zeggen dat het altijd koek en ei is. Soms schuurt en wringt het. Zo gaat dat nu eenmaal. Samenleven is soms frictie, in je gezin maar ook in de maatschappij. En dat moet ook, anders kan er nooit iets nieuws ontstaan. Juist op momenten dat het niet lekker loopt, kun je tot nieuwe inzichten en begrip komen.

Ondertussen bewijzen kinderen elke dag weer dat die multiculturele samenleving een feit is. Op het pleintje waar mijn kinderen spelen, is het altijd heel gezellig. Terwijl ik met een Marokkaanse moeder op een bankje zit te kletsen over schoolfoto’s, zit mijn jongste met zijn vriendjes op een picknicktafel: donkere en blonde kopjes, stijl en kroeshaar, jongens en meisjes. Ze bungelen met hun voeten naar beneden en eten Turkse lekkers die een mama uit de klas heeft gemaakt. Een moderne versie van ‘Drie Kleine Kleutertjes’.

De telefoon van de dame naast me gaat en in vlot Marokkaans- Arabisch kletst ze een eind weg. Dan is ze even stil en zegt in onvervalst Amsterdams: “Ja da-hág! Ik ben Gekke Henkie niet!”.

Ik schiet in de lach. Met die multiculturele samenleving zit het wel geramd, dat weet ieder kind. Het zijn alleen de grote mensen die vaak de memo nog niet hebben gekregen.

Standaard afbeelding
Gabriëlle Jurriaans
Ooit ben ik begonnen als jeugdhulpverlener, maar heb me de laatste jaren helemaal op het schrijven gericht. Ik schreef eerder stukken over opvoeding voor onder andere NRC Next, De Groene, Vonk/ Volkskrant en voor verschillende tijdschriften en websites. Momenteel werk ik aan een boek en wil ik nieuwe projecten ontwikkelen, met name op het gebed van internetjournalistiek. Ik geniet erg van mijn twee 'knurften' waar ik elke dag van leer.
Artikelen: 58

Geef een reactie

slot pro jepang