Mijn vader is altijd een autoritaire, dwingende man geweest. Zijn humeur bepaalde vroeger de sfeer in huis, en dat doet het eigenlijk nog steeds. Als kind nam ik de rol van braverik op me; ik deed er alles aan om het gezellig te houden in huis. Ondertussen zijn we 35 jaar verder, maar ik schiet al snel terug in mijn oude rol als ik over de drempel van mijn ouderlijk huis stap. Mijn oudste dochter reageert precies tegenovergesteld op haar opa: ze bindt niet in na zijn corrigerende en soms ronduit afkeurende opmerkingen en blikken, maar doet er een schepje bovenop. Stiekem vind ik het wel stoer, die denkbeeldige middelvinger die ze opsteekt, maar het maakt bezoekjes er niet gezelliger op. Ik wil haar niet veranderen, maar merk dat ik toch de neiging heb haar bij die gelegenheden te sturen in haar gedrag. Omdat het makkelijker is dan zijn gedrag te veranderen. Hij weet dat wij onze kinderen onvoorwaardelijk opvoeden. Hij is het er niet mee eens, maar zegt het te respecteren. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
~ Anoniem (naam bij de redactie bekend)
Wat zou jij doen?
Via Facebook, Twitter of via e-mail kun je jouw eigen dilemma, maar ook jouw reactie kwijt. Dat mag eventueel anoniem, zolang je naam maar wel bekend is bij de redactie. Eens in de zoveel tijd publiceren wij een opvoeddilemma, dus als je er zelf een hebt: laat het vooral weten!
