Ik zal het maar eerlijk toegeven: ik ben zo’n moeder die met haar kinderen praat. Ik onderhandel. Ik luister. Ik kap driftbuien niet af door te roepen: en nu is het afgelopen! Ik probeer huilbuien niet te sussen – ssst, het is al goed, niet huilen. Ik zet mijn kinderen niet op de trap. Ik zie ‘slecht gedrag’ niet als slecht, maar als ondernemend, of gewoon ‘gedrag’ waarbij je soms je dag niet hebt, of dat je nog een beetje oefent met alle regels. Ik zie kinderen niet als potentiële dwarsliggers. Of etters. En als ze eens kwaad zijn of een beetje zeuren zet ik ze niet op de gang. Zo’n moeder dus.
Ik heb dus verwende kinderen. Tot.op.het.bot. Ik ben dan ook een kinderknuffelaar, zo’n vreselijke softie. Het is mijn schuld dat er grote problemen in de maatschappij zijn, tenminste als ik de meeste mensen mag geloven. Mijn kinderen zullen voor galg en rad opgroeien omdat ik hen niet wens op te voeden. Het is allemaal mijn schuld.
Even kijken. In mijn oudste zoons rapport staat: “Je bent een heerlijke leerling om in de klas te hebben” en ook “Je mag nog best wat meer van jezelf laten zien in de groep”. Precies, klierig dus. Een moeder van school zegt tegen me: “Hij mag altijd langskomen hoor, van hem heb ik nooit last, het is zo’n lekker joch!”. Ze houdt kennelijk van schorem.
Hmm. Of misschien doe ik iets heel erg fout. Nu had ik toch met al dat luisteren naar ze, met dat knuffelen én dat vreselijk zachtaardige gedoe gehoopt dat het een beetje klieren zouden worden. Van die etters die je bij andere mensen uit de gordijnen moet plukken. Die een brutale bek geven als je ze wat vraagt.
Ik had met al dat knuffelen zó gehoopt dat het een beetje klieren zouden worden
“Sorry mama, je zit te werken, ik wil iets vragen”. Mijn jongste, een kleuter nog, stoort me terwijl ik dit opschrijf. Ik zeg: “Geeft niks schat, wat is er?”, want zo’n slechte ouder ben ik nu eenmaal. Hij vliegt me om mijn hals. “Sorry, ik woude even knuffelen”.
Dat krijg je met die softe opvoeding. Je leeft vriendelijkheid voor en dan krijg je dat: aardige kinderen. En als we ergens in deze wereld nu geen behoefte aan hebben, dan is het wel… Oh nee, wacht.
Oei, dat belooft voor mijn zoontje dan. Ik hoop dat hij ook zo’n verwende klier zal worden 🙂
Haha! Ik hoop het ook 😀
Hoe durf je! De wereld is hard, je moet je kinderen hard maken zodat de maatschappij nog harder wordt! 😉
Sorry! 😀
1000 kusjes per dag en een warme stal.
Helemaal! 🙂
Luisteren helpt toch? Ik word ook graag gehoord. Met aandacht het liefst. Kinderen zijn gewoon mensen, van jongs af aan. Heerlijk!!
Mooie stukjes!
Heerlijk geschreven Gabrielle, dank je wel! Zoooow herkenbaar. En die eeuwige verwarring van ”verwennen”….ahjajaj. Even de betekenis opgezocht: troetelen, bederven, iemand alles geven wat hij leuk of lekker vind. Dat is toch écht wel wat anders dan luisteren naar de behoefte van de ander:-)
Nou van harte gefeliciteerd borstkloppers, maar mischien hebben jullie gewoon mazzel. Hoewel, wie weet wat er in jullie kinderen omgaat want eerlijk gezegd vind ik een hoop van de suggesties die ik op kroost vind voor hoe je een gesprek moet hebben met je kind behoorlijk opleggerig. Leer je benoemen of leer je negatieve termen aan voor nog onvolledig gevormd gedrag? Ofwel leer je ze zelfcensuur? Ik ga voor echt, soms ben ik een trut en soms is mijn kind een treiterkop. Die talenten hebben wij naast lief zijn. Zeg wat je wil over Jo Frost maar ze geeft ouders tenminste wel een handvat voor als ze het niet meer weten. Levert geen perfectie maar al dat beukenootjesgezwam helpt helemaaaaal niemand als de poep eenmaal de ventilator raakt. Veel plezier verder in het land van High and Mighty.
Inderdaad, niet alle kinderen zijn hetzelfde en niet alle ouders zijn hetzelfde. Er zitten echt wel etters tussen die je met een kusje en ga jij maar lekker je gang kunt opvoeden. Wat doe je als je kind je bank aan het mollen is? Is dat dan ook ondernemend? Of de dieren in een dierenparkje pest?
‘Ga maar lekker je gang’ en een kusje geven als een kind iets vervelends doet is het andere uiterste. Deze manier van opvoeden is niet grenzeloos. In onze ervaring zijn kinderen die gezien en gehoord worden minder geneigd om extreme grenzen op te zoeken.
Gabrielle, wat heerlijk voor je dat je je onzekerheden (of, stel je voor, tekortkomingen) zo goed weet te overdekken met een fijne moral high ground. Het is je gegund!
Nou Daphne, dan heb je het stuk niet begrepen. Het is niet bedoeld om te vertellen hoe geweldig ik ben, het is om de kritiek dat je van andere vormen van ouderschap verwende kinderen krijgt te pareren. Dat is namelijk gewoon onzin.