Van tevoren wist ik wel wat voor moeder ik zou zijn. Want ik weet best wat goed is voor kinderen. De praktijk is alleen weerbarstig. Gewoon. Omdat vandaag niet altijd meewerkt.
Frisse buitenlucht, gezond eten, veel voorlezen, en houten speelgoed met natuurlijke verf en bijenwas. Oh ja, en wolzijden ondergoed natuurlijk. En ook dat ze vrij mogen spelen, met de bijbehorende risico’s, want daar krijgen ze zelfvertrouwen van. In theorie ben ik de allerbeste, allercrunchieste mama van het hele dorp. Aan de stad durf ik me niet te wagen, daar verkopen ze raw placentasmoothies in de theetuinen van de antroposofische vrije-uitloop eenhoornboerderijen. Maar in het dorp? Echwel!
In theorie althans.
Want in de praktijk heb ik gewoon niet iedere dag de hele dag zin om me 100% verantwoord met het opkweken van mijn tere hartendiefjes bezig te houden. In de praktijk is het soms slecht weer, ben ik moe, heb ik migraine, zijn mijn tere hartendiefjes niet te porren voor iets anders dan Netflix, heb ik dingen te doen.
In de praktijk kiest mijn stoere peuter tóch liever een glitterig Frozen balletjurkje dan een genderneutraal overalletje van biokatoen.
In de praktijk laten we op zondagochtend de iPad even voor de kinderen zorgen, zodat wij ongestoord een kop koffie in bed kunnen drinken.
In de praktijk maken het grote kind en ik niet-echt-superverantwoorde citroenroomkaastaart (met suiker én gluten!) voor het verjaardagsfeestje van mijn echtgenoot. En wat over is, eten we de volgende dag als ontbijt.
In de praktijk doen we heus wel leuke verantwoorde knutseldingen, maar het moet vooral niet al te lang duren. In de praktijk is Dansen met Dora soms gewoon net effe makkelijker dan regenpakken aan, laarzen aan, plassenstampend door de regen dansen, thuis iedereen op de mat uitkleden, kinderen onder de douche en de wasmachine aan.
Van binnen heb ik de wereld al lang gered, en zijn mijn kinderen autonome Einsteins, want zo gaat dat met kinderen van supermama’s.
In de praktijk zet ik soms een schaaltje chips op tafel, zodat ik nog even een toertje kan haken voordat ik zelfgebakken boterhammen voor het hele gezin ga smeren.
En in de praktijk kiest de peuter gewoon de meest roze fiets van de hele winkel uit, mét een gifgroen helmpje erbij, zodat ze in haar glitterige balletjurk het dorp door kan racen.
Hier in het dorp zien we er tamelijk gemiddeld uit, denk ik. Maar van binnen joh, van binnen ben ik een moestuinierende, voorlezende, houten blokkentorensbouwende, genderneutraal opvoedende, pre- en probiotische, linksdraaiende granolamama. Bakfiets, familiebed, menstruatiecup, draagdoeken, borstvoeding, onvoorwaardelijk ouderschap, alles! Van binnen heb ik de wereld al lang gered, en zijn mijn kinderen autonome Einsteins, want zo gaat dat met kinderen van supermama’s.
Is het al tijd voor een biertje?
Heerlijk en gezond, zoveel zelfspot !
Geweldig! Herkenning en Zo grappig!!!
Hahaha! Zo herkenbaar!
Ken je die pijn: je roept wel ‘au!’ maar eigenlijk doet het niet echt ZEER? Geweldig!
Ik ben ook heerlijk doorsnee geitenwollensokkendragend, wereldverbeterend, pedagogisch verantwoord. Net als de rest van alle supermama’s. FIJN!