Vervelende snotneuzen die dreinen en gillen, ouders die aan de prosecco zitten en de andere kant opkijken en net doen alsof ze gek zijn. Als het aan actiegroep No Kids Allowed ligt, komt daar een einde aan. Hoog tijd voor kindvrije horeca, vinden zij.
Ik weet niet beter dan dat ik mijn kinderen meeneem naar restaurants. Al vanaf dat mijn oudste drie maanden was, namen we hem mee. En natuurlijk houden we dan rekening met de mensen om ons heen: we gaan niet naar poepsjieke gelegenheden en we zijn ook wel eens voor het toetje weggegaan als een kind niet meer happy was. Zo doe je dat: je houdt rekening met anderen, maar ook met je kinderen en wat zij aankunnen.
Heel eerlijk: ik erger me ook wel eens in restaurants. Zo zaten we laatst ergens te eten waar een baby aanhoudend bleef huilen. Hij lag in de wieg en zijn familie bleef stug dooreten en deed net alsof er geen mini-mens in paniek was. Daar vind ik dus iets van. Die RRR-achtige toestanden – Rust, Reinheid en Regelmaat, wat vaak resulteert in een baby op schema voeden, verschonen en laten slapen – horen thuis in de jaren vijftig. Als je baby huilt, dan troost je het. Punt. Eigenlijk erger ik me dan aan het negeren. Net doen alsof er niets aan de hand is, net doen alsof je kind géén signaal uitzendt (“Ik ben moe”, “Ik heb honger”, “Leer me hoe ik om moet gaan met deze prikkels”).
Misschien zou een iets rozere bril ons niet misstaan
Vreemd genoeg worden ‘overlegouders’ nu vaak gezien als de bron van al het kwaad. Die ouders die op de knieën gaan en práten met hun kroost. En ik durf dus te beweren dat die ouders, die betrokken zijn en de signalen van hun kinderen serieus nemen, nu juist níet degenen zijn die de boel versjteren in restaurants.
Ik heb op zich ook geen moeite met mensen die liever in een paar kindvrije kroegen of restaurant hun hapje en drankje nuttigen, maar het stinkt wel naar discriminatie en uitsluiting. Hoe moeten kinderen het leven leren leven als ze geweerd worden uit delen van dat leven? What’s next? Kindvrije coupés in de trein, kindvrije wachtkamers bij de dokter, kindvrije supermarkten?
Ergens lijkt het ook een typisch Nederlands fenomeen: in heel veel landen zijn kinderen juist graag geziene gasten. Toen we in Griekenland uit eten gingen, gingen de serveersters met ons kind dansen, lieten de keuken zien, gingen een lolly halen, gooide eindeloos stenen in zee met hem terwijl wij retsina zaten te drinken op het terras. Ik verwacht niet dat we in Nederland zo vrolijk worden van kinderen in de horeca, maar misschien zou een iets rozere bril ons niet misstaan.
Die mythe van het verwende kind is vreselijk hardnekkig
Als je namelijk de eerste pagina van No Kids Allowed ziet, walmt de negatieve houding tegenover kinderen en hun ouders je tegemoet. Kinderen zijn “gillende, stampende, krijsende, snottebellende kinderen” en ouders zijn natuurlijk altijd laks. Die mythe van het verwende kind is vreselijk hardnekkig.
In plaats van kinderen te weigeren, zie ik er meer in dat we leren omgaan met elkaar. Dat horecaondernemers het als uitdaging zien om kinderen een plek te bieden. Dat ouders niet de andere kant opkijken en stug doorpraten als hun kind duidelijk signalen afgeeft dat het genoeg is geweest. Dat kinderen leren hoe het er in een restaurant aan toe gaat, dat het leuk is, dat je kunt socialiseren met anderen zonder overlast te bezorgen. Dat je lekkere hapjes kunt proeven, dat het een prettige ervaring is om zo samen op stap te zijn.
Een steriele wereld waarin we alles wat ons stoort of irriteert proberen uit te bannen, lijkt me vreselijk. Maar laat types die zich storen aan kinderen vooral bij elkaar in een restaurant gaan zitten, dat lijkt me beter voor hun bloeddruk. Ik ga in elk geval proberen me minder te ergeren en lees nog eens wat goede tips door – en geniet van mijn gezin tijdens een avondje uit.
Wat vind jij? Kindvrije horeca een goed idee of niet?
Het lijkt me prima als er behoefte aan is en een ondernemer ziet er iets in. Zo veel verschillende horeca in NL, voor elk wat wils, dus dit kan je rustig aan de markt overlaten. Overigens is veel horeca in de praktijk al ‘kindvrij’ (heel sjiek, heel bruin) en na tien uur ’s avonds alles wel zo’n beetje toch?
Misschien een kindloze avond? Net als badkleding dagen in de sauna? Ik ben helemaal voor kinderen meenemen naar restaurants. Wij gaan graag tapas eten, veel verschillende dingen om te proeven en bij tapascultuur hoort reuring dus dan zijn rondlopende kinderen ook niet zo erg. Ik snap wel dat sommige mensen het minder prettig kunnen vinden, maar je kiest nu eenmaal niet je buren als je uit eten gaat. Ik zit ook wel eens naast een tafel waar naar mijn mening te hard gepraat wordt. Dat heb ik ook maar te accepteren. Of moet ik een beweging starten “no talking aloud” ? maar als mensen stoppen met klagen als een eerste dinsdag in de maand geen kinderen in een restaurant, prima joh. Maar inderdaad wat je zegt, wat houdt dan op? Laten we wat toleranter zijn en ook genieten van elkaars kinderen! En elkaars enthousiaste harde praten.
Wat zie ik het ook zo als de schrijfster.
Laatst in Frankrijk een topertje bij een Logies de France restaurant. Alles voor kids voor elkaar. Speelhoek, kleurplaat etc. Je kunt je er mee positief onderscheiden.
En ouders die geen rekening houden met RRR en de signalen vaan kids, hemeltergend. Die zou je een toelatingsinterview kunnen afnemen, een assesment. Wat doe je als ………
Beetje laat met reageren, maar toch. In de stad zie ik gelukkig steeds meer kindvriendelijke horeca. Veel gezelliger voor mensen met kinderen, kunnen wij ook eens de deur uit buiten de speeltuin en kinderboerderij. En ik ben het helemaal eens met de stelling dat we wel wat vaker een roze bril op mogen zetten naar kinderen. Wat is er nu mooier dan liefde geven of te zien dat er liefde gegeven wordt!