Er is een mevrouw gekomen…

Deze week start de campagne ‘Supergewone mensen gezocht’. Er is dringende behoefte aan pleeggezinnen voor kinderen die het thuis moeilijk hebben. Karin is hulpverlener en weet als geen ander hoe belangrijk het is dat deze kinderen een warme en veilige plek hebben.

Er is een mevrouw gekomen. Zij zegt dat ze komt om jou en je broertjes en twee zussen te helpen. Ze heeft gehoord dat het niet goed gaat thuis. Deze mevrouw werkt bij Bureau Jeugdzorg. Ze komt met jou, je broertjes en zusjes praten. Soms ben je bang thuis. Dan hebben je vader en moeder ruzie. Soms is mama boos op jou of op één van de andere kinderen. Soms zijn papa en mama heel erg moe en worden ze snel boos omdat je net even iets niet hoorde of omdat je ruzie had met je zus om de tv. Je krijgt dan slaag en mama heeft je ook wel eens vastgebonden.

Die mevrouw tekent huisjes met jullie. Het huis waar je bang en verdrietig bent. Je tekent rotdingen. Je tekent ook nog je droomhuis met alle dingen waar je blij van wordt. Je wordt blij als papa en mama met jullie op bezoek gaan bij opa. Je wordt blij als je lekker met je vriendjes buiten mag spelen. Je wordt blij als je een cadeau, snoepjes of geld van papa en mama krijgt. Het fijnst voel je je als papa en mama lief doen tegen elkaar en jou knuffelen. Je vertelt de mevrouw over dat je thuis vaak bang bent.

Uit huis

Het is een paar dagen geleden dat je verteld hebt dat je thuis geslagen bent. Jullie zijn net klaar met eten als de deurbel gaat. Daar is de mevrouw weer die jullie komt helpen. Er zijn ook nog twee mevrouwen en een politie. Een van de mevrouwen gaat met mama praten. Mama moet ineens heel hard huilen en valt op de grond en begint te gillen. De mevrouw die je kent zegt dat jullie met haar meekomen. Jullie zullen een paar dagen bij andere mensen gaan logeren. Je bent bang en alleen je grote zus en oudere broer huilen niet. Aan papa wordt gevraagd of hij wat spullen wil inpakken. Je vindt het heel zielig voor mama, je wilt niet dat mama pijn heeft. Ook vind je het zielig voor je kleine broertje en zusje. Papa geeft de spullen en is heel stil. Papa zegt dat hij het begrijpt tegen de agent. Wat begrijpt papa? Want je begrijpt er zelf niets van.

In 2014 woonden 21.880 kinderen in Nederland voor korte of langere tijd bij pleegouders. Sinds 2005 is dat aantal met bijna 70 procent gestegen. Die forse groei kan Pleegzorg Nederland niet met de huidige pleegouders opvangen. Daarom start deze week de wervingscampagne ‘Supergewone Mensen Gezocht’, waarmee Pleegzorg Nederland 3.500 nieuwe pleeggezinnen hoopt te werven. Bron: Pleegzorg Nederland

Je zit met je oudere broer in de auto dat duurt een hele tijd. De mevrouw vertelt dat papa en mama geholpen worden zodat ze geen ruzie meer maken. Zodat jullie niet meer bang hoeven te zijn of geslagen zullen worden. In het huis waar jullie naar toe gaan zijn nog twee kindjes dus kunnen jullie lekker met die andere kinderen spelen.

Zelf voel je je misselijk in je buik en de hele tijd voel je je ogen prikken. Je zussen en broertje gaan bij een ander gezin slapen. Je vraagt je af of mama nog huilt en wie er dan bij mama is. Je vraagt je af waar je precies naar toe gaat: zijn het aardige mensen? Moet je daar dan ook naar school en in wat voor kamer gaan jullie dan slapen?

Je vraagt je af of mama nu zo verdrietig is en dit allemaal jouw schuld is omdat je hebt verteld dat je soms bang bent. Ook ben je heel bang dat papa en mama heel erg boos op je zullen zijn. Je mist papa en mama en je wou dat mama nu bij je was.

Ze hebben een hond en een trampoline

Het duurt een hele tijd en dan kom je bij een vader en een moeder. Ze hebben een heel groot huis en er zijn nog drie kinderen. Twee kinderen wonen daar zelf en er is nog een grote pleegdochter. De pleegmoeder doet de deur open en zegt welkom. Je hebt je jas nog aan en weet niet goed wat je nu moet doen. Thuis moeten altijd je schoenen uit en de jas gooide je in de gang. Je kijkt naar je broer; misschien weet hij het wel. Maar ook hij kijkt naar de grond en is stil. De pleegmoeder zegt waar jullie je jas en schoenen kunnen uittrekken. Ook vertelt ze wie alle kinderen zijn die in het huis wonen. De kinderen laten je zien waar jij en je broer slapen. Je bent blij dat jullie in ieder geval samen op een kamer slapen, dan ben je minder bang.

Anita (41) is moeder van twee kinderen, waarvan de jongste haar pleegdochter is: “Je kunt in korte tijd al heel veel betekenen in het leven van een kind. Kinderen hoeven niet per se uit je buik te komen om er heel erg veel van te gaan houden. Oké het is niet alleen maar roze hartjes, maar het is zo fijn om een kind te zien opbloeien in je gezin“.

Als je beneden komt staat er limonade en iedereen gaat zitten aan de grote tafel. Er is ook een hond in huis. Je vind honden wel een beetje eng. Hij is groot en je vindt het spannend. Mama vindt honden ook eng. Je kent niemand die een hond heeft. De andere kinderen vragen wat je leuk vindt om te spelen. Je vertelt dat je van computeren en voetballen houdt. De kinderen vertellen dat zij een trampoline hebben en ze vragen of jij en je broer dat ook leuk vinden. Je knikt blij van ja en als ze je vragen of je mee komt spelen ren je mee naar buiten.

Voordat je naar bed gaat ga je nog douchen. De badkamer is groot en ze hebben zelfs een bad. Straks zien die mensen je in je blootje. De pleegmoeder geeft je een tandenborstel en handdoek. Als jij en je broer naar bed gaan komt de pleegmoeder nog even vragen hoe het gaat. Je weet niet zo goed wat je moet antwoorden. Je hebt wel zin om morgen weer op de trampoline te gaan maar als je aan mama denkt word je weer verdrietig. Je vindt het spannend om in een vreemd bed en huis te slapen waar je nog niemand echt kent.

Voor sommige kinderen is thuis (tijdelijk) geen goede plek meer. Pleegouders zijn hard nodig om deze kinderen op te vangen. Heb jij ruimte in je leven voor een pleegkind? Voor meer informatie: Supergewone Mensen Gezocht.