Hoogopgeleide ouders die bewust thuis blijven om voor de kinderen zorgen, bestaan die? Anita dacht erover na: zijn we wel zo vrij om écht te kunnen kiezen?
Op de Facebookgroep Amsterdam Durft te Vragen stelde iemand de volgende vraag: “Zelfverkozen, hoogopgeleide huisblijfmoeders/-vaders (hbo/wo) in Amsterdam. Bestaan jullie, of is dit echt een soort regenboogkleurige eenhoorn met vleugels?”
Ik wilde gelijk mijn hand opsteken, ook al ben ik strikt genomen niet hoogopgeleid. En toen ik er eens goed over ging nadenken, vroeg ik me ook af of ik wel helemaal zelfverkozen thuisblijfmoeder ben.
Logische keuze
Natuurlijk, ik ben degene die na de geboorte van haar zoon haar baan heeft opgezegd. Ik was verpleegkundige, maar ik had het op dat moment echt wel een beetje gehad met de zorg. En toen we na jaren en jaren eindelijk een zoon hadden, kon ik de gedachte dat ik hem na een kort zwangerschapsverlof weer uit handen zou moeten geven slecht verdragen. Mijn echtgenoot was (en is) als zzp’er werkzaam in een branche zonder CAO, waar parttime werk zo goed als onbestaand was. En met een dag werken harkte hij mijn weeksalaris (inclusief onregelmatigheidstoeslag) binnen. Alles bij elkaar opgeteld leek het de meest logische keuze dat ik zou stoppen met mijn betaalde werk. Ook al omdat ik degene was met de ingebouwde voedselvoorziening voor de baby.
En het is beslist niet mijn bedoeling erover te klagen. Ik besef heel goed dat het een luxe is wanneer je je baan kunt opzeggen om fulltime onbetaald werk te gaan doen ten bate van je kind, van je gezin. Maar na drie jaar was ik er wel een beetje klaar mee. Begon ik terug te verlangen naar andere verantwoordelijkheden dan alleen het in leven houden en begeleiden van een peuter. Naar andere beloningen dan lieve, hartverwarmende knuffeltjes van een kind, de enorme waardering van mijn echtgenoot en de incidentele ik-zou-dat-nooit-kunnens van ouders die er wél een betaalde baan op nahielden. Ik wilde weer terug de volwassen wereld in.
Onderwaardering
En toen kregen we een pleegdochter.
Ja, daar hadden we ons voor opgegeven, en ze was méér dan welkom. Maar een voorbereidingstijd van nog geen twee dagen is wat kort. En zo zat ik ineens weer met een baby in mijn draagdoek, maar deze keer met een peuter ernaast. En mijn echtgenoot was nog altijd zzp’er in de branche die geen parttime duldde.
Ik moet eerlijk zeggen dat de tweede baby me ontzettend veel zwaarder viel dan de eerste baby. Misschien omdat ik het tweede kind niet zelf had gebaard, en ik dus hormonaal totaal niet voorbereid was op voltijds zuigelingenzorg. Misschien ook omdat ik er al eentje had, en ik mijn aandacht ineens moest verdelen tussen een peuter en een baby. En vast ook omdat ik er eigenlijk net weer een beetje aan toe was om bijvoorbeeld weer eens een stuk tekst in opdracht te schrijven. Voor geld of zo.
Ik had had graag de luxe gehad om de zorg beter te verdelen tussen mijn partner en mijzelf
Ik heb opnieuw met alle liefde een kind grootgebracht. Samen met mijn partner, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar in de loop van de laatste drie jaar ben ik meer en meer gaan beseffen dat de keuze om onze kinderen de eerste jaren van hun leven bij ons te houden weliswaar een persoonlijke keuze is, maar dat de taakverdeling die we daarbij hebben gemaakt voor een groot gedeelte is ingegeven door maatschappelijke factoren: financiële onderwaardering van de zorg versus financiële overwaardering van techniek. (“Overwaardering, dat weet ik niet,” zegt mijn man als hij dit stuk leest, “De techniek wordt realistisch betaald, de zorg absoluut niet.”) Onvoorstelbaar slechte regelingen voor zzp’ers als het gaat om verlof, mantelzorg et cetera. Het gebrek aan CAO in de ICT (ja, er is er inmiddels eentje, hij zit nog in zijn kraamtijd). Kort zwangerschapsverlof. Dure kinderopvang. Het feit dat onze ouders ver weg wonen.
Nogmaals, ik ben blij dat ik destijds in de luxepositie verkeerde dat ik mijn baan kon opzeggen om bij onze kinderen te zijn. Maar ik had er ook heel graag de luxe bij gehad om de zorg beter te verdelen tussen mijn partner en mijzelf. Zodat mijn echtgenoot meer tijd met de kinderen had kunnen doorbrengen en zodat ik af en toe even aan de kinderen had kunnen ontsnappen. Dat was voor ons hele gezin gezonder geweest.
Ik heb dan welliswaar een MBO opleiding gehad maar ik verdiende in het begin van ons trouwen meer dan mijn man. Ik had het ook erg naar mijn zin op mijn werk maar toen ik binnen 1,5 jaar voor de 4e keer weg-gebudgetteerd werd was ik het solliciteren wel een beetje zat.
Ik ben toen als gastouder gaan werken om de kinderen over te nemen die mijn moeder had, omdat het bij haar niet zo lekker ging. Toen bleek ik ook nog zwanger te zijn en die combinatie ging perfect!
Ik heb geen moment de behoefte gehad om weer buitenshuis aan het werk te gaan. Ook niet toen de oppaskids weggingen en mijn dochter weer naar school.
Ze bestaan.. Ik ken er enkele en ben er zelf ook eentje (5jarige universitaire opleiding). Het is een keuze die je maakt (en soms is dat wat ‘gedwongen’ ja) maar mis ik mijn job? Nee, ik geniet van mijn kinderen. Het is immers maar zo kort dat ze klein zijn en je zoveel nodig hebben, werken kan ik altijd nog en doe ik wel weer als ze allemaal naar school zijn…
Ja hoor hier nog eentje! HBO opleiding en goed verdienende baan, maar eerst al minder gaan werken en met vierjarige leeftijd van dochter, gestopt. Mijn man en ik vonden al die ballen in de lucht houden en al die strakke schema’s helemaal niet leuk. Ik vind het heerlijk om thuis te zijn, geeft veel rust en het is juist fijn om er voor dochter te zijn nu ze naar school gaat. Na zo’n dag heeft ze vaak genoeg prikkels gehad en is het goed om thuis bij mama te kunnen bijkomen. Daarnaast kan ik veel meehelpen op school en dat vind ik fijn voor haar en mij. Deze periode duurt maar zo kort en wij hebben maar 1 dochter waar we voor zorgen mogen, dus het is het meer dan waard om er voor haar en onszelf te zijn! Werken komt wel weer en dat we nu bewuster moeten leven, vinden we ook allemaal goed.
Ik heb mijn studie gedaan omdat ik het onderwerp boeiend vond en mezelf zag bijdragen daaraan, aan de maatschappij. Mijn al of niet geheel of deels aan de zijlijn staan van het betaalde werk heeft te maken met de genoemde omstandigheden, en dan wil ik nog wel een boom opzetten over of techniek reëel, betaald wordt (verkoop staat van oudsher op 1, techniek op 2, en P&O in ieder geval lager dan 3, mijn vak). Pas met Aletta Jacobs kwamen vrouwenstudies en zorgonderwerpen op de politieke agenda, dus m.i. hebben we pas over een hele poos geen last meer van de dominantie van de man in de loop van maatschapijke omstandigheden. Geen schuld denken hierin, maar oorzaak en gevolg. Werk en gezinsparticipatie bij kinderen is niet in balans. Er is geen objectieve of zg. klinische laboratorium omgeving waarin je keuzes kan maken. Met politieke keuzes verander je, doen wij dit. Naar het Scandinavische voorbeeld misschien.