Na een half leven lang te hebben geroepen dat ik geen kinderen wilde, had ik niet verwacht ooit oprecht geraakt te worden door alles wat met baby’s en jonge kinderen te maken heeft. Daar waar ik voorafgaand aan mijn kinderwens van mening was dat kinderen vooral lastig waren en ouders gewoon hard en streng moesten zijn en vooral niet mochten klagen, sta ik nu in hun schoenen: Ik ben, sinds kort, moeder.
Het grootste deel van mijn zorgvuldig uitgedachte droombevalling-scenario liep compleet in de soep, maar een zwangerschapsvergiftiging en ziekenhuisbevalling later (jawel, ik heb mijn dochter op mijn rug liggend uitgeperst!) kon mijn leven als mama beginnen. Tijdens de hersteldagen in het ziekenhuis voelde ik mijn instinct als een hete gasvlam achter mijn borstbeen; als mijn meisje piepte, wilde ik haar vasthouden. Ik wilde haar eigenlijk constant vasthouden. Iedereen moest met zijn tengels van haar afblijven, behalve papa, want ze was onze baby.
En daar begon de interne strijd. Want kraamvisite. Terwijl mijn baby bij mij hoorde te zijn, aan mij geplakt, op mijn borst, aan mijn borst, wilde iedereen haar zien en vasthouden. De druk was groot. Diep van binnen wilde ik het niet, maar tegen familie zeggen dat ze haar pas mochten vasthouden wanneer ze op haar driewieler rondjes kon fietsen, ging me te ver. En dus hield de familie haar vast. Geloof me, dat deed pijn.
De kraamtijd was een hel. Ik moest wennen, ik was moe, ik voelde van alles en alles wat ik voelde leek zo tegenstrijdig met wat mijn omgeving mij vertelde over hoe het zou moeten zijn en hoe ik het moest doen. Ik dank God nog op mijn blote knietjes voor onze kraamhulp, die pro-samenslapen en pro-borstvoeding was en die me de eerste dagen wat bevestiging wist te geven. Maar de rest… ‘Ze mag best huilen’, ‘je moet haar niet verwennen’, ‘je kunt haar beter vroeg leren dat ze niet altijd krijgt wat ze wil’, ‘als ze nu bij jullie in bed slaapt, leert ze dat nooit meer af’, ‘slaapt ze al door?’, ‘ze wil gewoon aandacht, daar moet je niet op reageren hoor!’, ‘Poeh hee, die nachtvoedingen zullen wel zwaar zijn, je moet ook aan jezelf denken!’.
Ben ik een rare moeder? Ben ik obsessief bezig?
Ik had niet de energie of de behoefte om de discussie aan te gaan, dus knikte ik ja en amen en ging ik op het meeste niet in. Ondertussen vroeg ik me af: Waarom is die behoefte aan borstvoeding geven, samen slapen en troosten zo onweerstaanbaar sterk? Ben ik een bepaald soort mens dat ik die behoeftes heb? Een geitenwollensok ofzo? Hoe kunnen andere moeders in vredesnaam hun kind moedwillig laten huilen zonder dood te gaan van binnen? Hoe kunnen andere moeders überhaupt slapen als hun kind achter een gesloten deur alleen in een aparte, donkere kamer ligt? Ben ik een rare moeder? Ben ik obsessief bezig?
Ik ben goed in voelen wat ik voel. Het volgen van mijn gevoel probeer ik ook zoveel mogelijk. Ik voel dat borstvoeding geven, samen slapen met bijbehorende nachtvoedingen, troosten en het volgen van (het ritme en de behoeften van) mijn baby instinctief is, en dat dat klopt. Het hoort zo.
Onze dochter is nu ruim 5 maanden. Ze slaapt in een co-sleeper (op haar buik) naast mij, krijgt volledige borstvoeding op verzoek (ook ’s nachts dus), zit regelmatig in de draagdoek, en die halve keer dat ze huilt, wat de reden ook mag zijn, huilt ze bij mij of bij papa. De nachten zijn soms goed, dan vraagt ze om de 3-4 uur om een voeding. Soms zijn ze slecht, dan slaap ik hooguit twee uurtjes en loop ik de volgende dag op mijn tandvlees.
Moederen is de normaalste zaak van de wereld, het voelt goed en eigenlijk is het allemaal heel gemakkelijk
Ons huis is regelmatig een enorme ontplofte bende. De was loopt achter, alles is vies, de hond verveelt zich dood. Mijn concentratievermogen is niet best, ik vergeet veel. Ik begrijp nu waarom sommige moeders verslonzen. En om het minste geringste huil ik mijn ogen uit mijn hoofd. De hele dag als het toevallig een slechte nacht was. Maar het is niet zwaar. Moederen is de normaalste zaak van de wereld, het voelt goed en eigenlijk is het allemaal heel gemakkelijk. In essentie is moeder zijn he-le-maal niet zwaar. In essentie.
Waarom wordt het dan wel als zo zwaar ervaren? Door mij, door (bijna) alle andere moeders? Je zou haast denken dat het slaapgebrek eraan ten grondslag ligt. Maar nee, dat is het niet. Het slaapgebrek is marginaal in vergelijking met de werkelijke oorzaak: Het mentale aspect. Het horen en lezen over hoe het zou moeten zijn en hoe we het moeten doen. En waarom het op die manier zou moeten. De twijfel, het vergelijken. Onze moeders, schoonmoeders, oma’s, tantes, vrienden, kennissen, die zelf kinderen hebben of iemand kennen die iemand kent, met alle ongevraagde, maar goedbedoelde adviezen. Het totale gebrek aan oprechte steun, aai-over-de-bol, een ‘goed zo, mama, doe wat goed voelt’. Want dat is tenslotte het enige wat ik van mijn omgeving nodig heb: bevestiging dat ik het goed doe, ongeacht hoe ik het doen.
Met de tijd wordt het wel makkelijker. Ik ben ondertussen aardig onderlegd in de biologie en fysiologie van een baby, in de instinctieve aanleg van zowel moeder als kind die hoort bij het zoogdier zijn. Die kennis helpt om de rust achter mijn borstbeen terug te krijgen, om te staven dat wat ik voel ook klopt. Als tegenwicht tegen de goed bedoelende persoon die mij vertelt dat mijn kind vast een lastige wordt, aangezien ze altijd krijgt wat ze wil. Adem in, adem uit. Wat je voelt mag er zijn en moeder zijn is een eitje.
100 % mee eens.
Daarom vond ik onze tweede ook makkelijker (hoewel ik bij de eerste al instinctief alle soorten adviezen had vermeden). Bij onze tweede wist ik beter dat wat ik voelde klopte. En kon ik meer genieten.
Hoe fijn zou het zijn als iedereen zijn mond kon houden…
Ik heb van de periode zwangerschap/bevalling/eerste jaren vooral geleerd wie ik kan negeren. En hoe. Inderdaad: vriendelijk glimlachen en gewoon je eigen ding blijven doen.
Ik had ook veel last van hete schaamteaanvallen als ik in het openbaar mijn ding deed – huilend kind bij me op schoot nemen en laten huilen, zich laten uiten, tot het verdriet er helemaal uit was. God wat voelde ik de blikken en oordelen van mensen om me heen. Beeldde ik ze me in? Nee, zeker niet. Niet altijd in elk geval. Of soms waren het stemmen in mijn eigen hoofd – uit mijn jeugd, misschien? Dat kostte moeite, om dat te negeren. Om daarbij vriendelijk te blijven glimlachen en mijn eigen ding te doen. Met mijn aandacht bij het kleine worstelende wezen in mijn zorg te blijven. Maar de voldoening als het lukte en lukt… onbetaalbaar : )
Precies wat ik ook denk. Fijn dat er meer zijn!
En toch is het voor mij echt alleen het slaapgebrek (en alles wat daar daarna mee samenhangt), al voelt dat ‘alleen’ als iets gigantisch.
Wat een prachtig herkenbaar stuk! Ook ik had dat.. Die onweerstaanbare drang mijn baby bij me te houden. Ik kon zd niet loslaten werd mij gezegd. En dat moest toch. Ik heb ze een verstoord slaapritme aangeleerd. En moet er zelf maar uit snachts want heb t zelf veroorzaakt. Als bv niet lukt geef je toch de fles? De kwetsende opmerkingen vlogen me om de oren. Ik was er niet tegen bestand.. Maar bv geven zal ik! En doe ik ik en de rest erbij. Loop op mn tandvlees.. Ben doodmoe.. En echt steun heb ik niet.. Helaas is het ook voor mij parnter moeilijk te begrijpen dat babys en kleine kinderen nu eenmaal veel aandacht nodig hebben ook snachts.
Die drang die gevoelens zijn zo herkenbaar! Ik heb lang gedacht dat ik gek was dat t niet klopte dat ik t verkeerd deed.. En nog soms. Want mijn partner kan ik niet laten inzien dat dit de enige manier is om een baby veilig te laten groeien!!
Dank je… Ik ben niet gek..
Jeetje wat herkenbaar dit. Dikke knuf, aai over je bol en jeetje wat doe je het goed van een moeder met een kleine van 4 maanden (die op zijn buik slaapt, naast mij haha)
Ik Ben een moeder van de andere kant. Heb ook toen mijn zoon een baby was, tegen alle goedbedoelde adviezen en soms zelfs opgelegde eisen, gedaan wat goed voelde voor mij en mijn zoon. Heb de zuster in het ziekenhuis die mijn zoon later nog wel wilde aanleggen, gevraagd om een flesje te maken. Borstvoeding is gewoon niet aan mij besteed ( ja, daar durf ik te zeggen, met mijn echte naam erbij!) zodra kraamzorg weg was, hebben we zijn ledikant met zoon en al op zijn eigen kamer gezet. (Beide deuren staan nog steeds open) ik heb sporadisch, uit praktische overwegingen, gedragen. Nooit thuis, dan lag hij in de box of kroop vrij rond… Huilen mocht hij wel, maar nooit alleen, en als hij rustig werd van zijn speen, dan kreeg hij die… En toch, Ondanks al die dingen die volgens sommigen ‘niet horen’ Ben ik een goede moeder en zijn we met zijn drieën ( Oh nee, ook nog bewust enig kind!!!) thick as thiefs… Zal er wel mee te maken hebben dat we hebben gedaan wat wij denken dat goed is.
Voor ons.
Lieve Mamas, vrouwen, zusters zo u wilt. Alles wat we uit liefde doen ( liefde voor ons kind, ons gezin, onszelf) is goed….
Dit is echt fijn, dank je wel dat je dit stuk hebt geschreven!
Ik krijg soms dezelfde verbaasde, afkeurende, bedenkelijke blikken/reacties als ik met mijn één-jarige dochter in de draagzak op stap ga, als ik met volledige zinnen tegen haar praat of haar vertel wat wij allebei om ons heen zien, als ik haar bewuste aandacht geef ook als ze uit haar hum is, als ik haar gevoelens erken, als ik haar in het park blaadjes/steentjes/eikeltjes laat oprapen of als ik vertel dat wij met zijn drieën in een bed slapen en genoeg nachtrust krijgen. Vaak zijn de reacties positief maar ook meer dan eens niet (vnl onbegrip). Ik voel mij door de keuzes die wij maken ‘buitenshuis’ soms eenzaam terwijl iedereen binnen het gezin zich er prettig bij voelt. Ik laat het maar los.