Laten huilen van je baby heeft een prijs

Het laten huilen zou een goede methode zijn om baby’s een slaapritme aan te leren, net als het negeren van oudere kinderen tijdens de nacht. Is dit advies, dat veel ouders van onder op het consultatiebureau te horen krijgen, ‘geïnstitutionaliseerde kindermishandeling’? Ja, zegt Marianne Vanderveen-Kolkena. Huilen is ongewenst, dus negeren we het, dus houdt het op. Ja. Het houdt op. Maar tegen welke prijs?

Scherpe kritiek

De concept JGZ-richtlijn Gezonde slaap en Slaapproblemen pleit ervoor om baby’s en jonge kinderen met ‘slaapproblemen’ via zogenaamde ‘slaaphygiëne’ en extinctie-technieken andere slaapgewoontes te leren. Deze grote woorden betekenen in gewonemensentaal: rust en regelmaat, gecombineerd met laten huilen, en ‘drammen’ negeren. Drammen is niet mijn woord, dat komt uit de JGZ-richtlijn en geeft mooi aan welke kindvisie er schuilt achter de adviezen: één met gebrek aan empathie voor kinderen.

Uit de richtlijn: ‘Bij extinctie (uitdoven) legt de ouder het kind in bed op een vooraf vastgestelde bedtijd, waarna het kind geen extra aandacht krijgt tot een afgesproken tijd in de ochtend (alhoewel ouders wel altijd blijven controleren op ziekte of verwondingen bij het kind). Vooraf wordt het kind altijd verteld dat de ouder niet zal komen als het kind roept of schreeuwt.’ En: ‘Ouders dienen het huilen van hun kind, wanneer zij met een gedragsveranderingsprogramma bezig zijn, iedere avond te negeren, hoe lang het huilen ook duurt.’.

Met alle kennis die inmiddels bestaat over het belang van responsieve zorg is dit niet anders op te vatten dan oproep tot verwaarlozing. Ik sta daarom vierkant achter de woorden van Marianne Vanderveen-Kolkena IBCLC. Zij schreef een doorvoelde én onderbouwde reactie: ‘Empathische sensitiviteit: pijler onder de mensheid, Over de noodzaak van sensitief ouderschap en ethisch verantwoord beleid in de gezondheidszorg’. Zij noemt hierin aanbevelingen uit de conceptrichtlijn ‘geïnstitutionaliseerde mishandeling’. Zij concludeert: ‘Aangezien de fundamenten voor een stabiele volwassen persoonlijkheid en constructief burgerschap in de kindertijd worden gelegd, is het aanmoedigen van ouders tot insensitiviteit zoals die in de concept-richtlijn naar voren komt, een kwestie van schade berokkenen. ‘

Als je wanhopig bent probeer je alles?

De conceptrichtlijn gaat ervan uit dat er slaapproblemen zijn als ouders deze ervaren. Nu ben ik er helemaal voor om ouders serieus te nemen, maar ouders krijgen te maken met een lawine aan onzininformatie rond slaap en baby’s. In de paper ‘En, slaapt hij al door? – Nachtvoedingen, fysiologisch, en ook sociologisch?‘ omschrijft Femke van Roozendaal-Hendrikx treffend de botsing tussen culturele verwachtingen, en de biologie van een mensenbaby. De richtlijn gaat hieraan volledig voorbij, en mist zo een kans om ouders te helpen. Ouders hebben immers informatie nodig om beslissingen te kunnen nemen waar ze achter staan.

Met alle kennis die inmiddels bestaat over het belang van responsieve zorg is dit niet anders op te vatten dan oproep tot verwaarlozing.

Respect voor ouders ontbreekt volledig in het stuk waar de extinctietechnieken worden uitgelegd. Er wordt steeds opnieuw benoemd dat ouders het vaak moeilijk hebben met de aanpak, dat ze het niet aan kunnen horen hoe hun geliefde kind huilt, krijst en om hen roept. In plaats van in overweging te nemen dat er een reden is dat ouders dit zo voelen, lijken ouders bijna een obstakel in de aanpak die in de ogen van de opstellers van de richtlijn de ‘juiste’ is.

Ouderschap is niet altijd makkelijk. Van oudsher hadden we een ‘stam’, een groep ervaren mensen om ons heen die verse ouders helpt bij de omschakeling naar de zorg voor een intens afhankelijk wezen. Nu halen veel ouders hun informatie bij zorgverleners, en die hebben daarom de plicht om te zorgen dat hun informatie klopt en minimaal geen schade doet. En toch komt er dan opnieuw een richtlijn uit die de bulk aan wetenschappelijke informatie rondom baby’s, zorg, en hechting negeert.

Wetenschappelijk?

De makers van de richtlijn pretenderen een wetenschappelijk onderbouwd advies te geven. De richtlijn wordt gemaakt in samenwerking met TNO, en dat klinkt inderdaad heel wetenschappelijk. Bij nadere beschouwing blijken de TNO-medewerkers echter degenen te zijn die eerder verantwoordelijk waren voor de beruchte ‘richtlijn excessief huilen‘, die destijds is bekritiseerd door een leger van psychologen en lactatiekundigen. De richtlijn excessief huilen, die deels is bijgesteld, lijkt nu via de achterdeur weer opnieuw ingevoerd te gaan worden.

De voornaamste kritiek destijds was het effect op het hechtingsproces van het alleen in een bedje laten huilen van een baby. De ‘richtlijn excessief huilen’ keek vanuit een puur behavioristische blik naar het huilen van een baby. Behaviorisme is een stroming die kijkt naar het gedrag van mens en dier, en zoekt naar manieren om gedrag te manipuleren. Behaviorisme kijkt dus alleen naar de buitenkant, niet naar wat er in een mens omgaat. De vroege Behavioristen dachten zelfs dat je voor proeven net zo goed een duif als een chimpansee kon gebruiken, want wat je er in stopt aan prikkels, komt er uit in gedrag: het black box principe. Een gedrag heeft een prettig effect, of een onprettig effect, of geen effect. Als gedrag een prettig effect heeft, herhaal je het, als het niet fijn is of geen effect sorteert, stop je ermee. Ergo, de mens verklaard.

Baby’s worden volgens dit principe genegeerd bij ‘ongewenst gedrag’. Huilen is ongewenst, dus negeren we het, dus houdt het op. Ja. Het houdt op. Tenminste, bij een deel van de kinderen, tijdelijk; tot een  doorkomende kies of virus. Maar tegen welke prijs?

Veilige hechting is van levensbelang

Een baby hecht zich altijd aan zijn verzorgers. Een baby kan immers nog niet voor zichzelf zorgen, dus heeft zijn ouders en verzorgers nodig om te overleven. Er zijn verschillende hechtingsstijlen, die effect hebben op hoe een kind (en later als volwassene) relaties aangaat, hoe hij mensen benadert, en hoe hij omgaat met stress. Als een kind veilig gehecht is, is het sneller gekalmeerd bij stress en kan later een stabiele, wederkerige relatie met anderen aangaan. Een onveilige hechting daarentegen wordt gekenmerkt door angst, en kan problemen geven met relaties en bij de verwerking van stress. In Nederland is naar schatting 30-40 procent van de kinderen onveilig gehecht.

Op de website van het NJI (Nederlands Jeugd Instituut): ‘Voor een veilige hechting is het van belang dat de opvoeder gevoelig is voor de signalen van het kind (bijvoorbeeld door het te troosten wanneer het huilt), de autonomie van het kind respecteert, en steun en structuur biedt.’. Dat een baby laten huilen tot hij het opgeeft (of een kind negeren tot de volgende ochtend) een veilige hechting in gevaar brengt, is dan ook geen grote denksprong. Een onderzoek van Higley&Dozier  bevestigt dat responsief nachtelijk ouderschap goed is voor het ontwikkelen van een veilige hechting.

Een baby is een minimens, met gevoelens en behoeften. En met hersens die enorm in de groei zijn. De ervaringen in het eerste en tweede levensjaar vormen het brein.De basis is gelegd, aanpassingen daarna zijn mogelijk, maar beperkt. Je kan het zien als een kast die je bouwt in de eerste jaren, en in de rest van je leven kan je hem anders invullen en misschien zelfs nog wat vertimmeren, maar een nieuwe kast maken gaat niet. Neurobioloog Carolina de Weerth stelt in haar inauguratie speech ‘What a baby needs’: ‘Eén ding is gebleken in de afgelopen jaren van onderzoek, en dat is dat onze tijd in de baarmoeder, en onze eerste levensjaren, een enorme impact kunnen hebben op ons later welzijn. Dit fenomeen heet ‘developmental programming’, ontwikkelingsprogrammering, omdat de effecten op ontwikkeling zo langdurig of zelfs blijvend zijn.’

De conceptrichtlijn Gezonde slaap en Slaapproblemen probeert de claims van schadelijkheid te weerleggen met één slecht uitgevoerde studie waar geen negatief effect werd gevonden bij vijfjarigen.

Mechanische kijk

Oké, dus de bulk van de wetenschap, teveel onderzoek en namen om in dit artikel te noemen (maar lees vooral de paper van Marianne Vanderveen) geeft aan dat laten huilen schadelijk is,  dat de hersens-in-de-groei overspoeld worden met cortisol bij slaaptraining, en dat voor een veilige hechting het van fundamenteel belang is dat een kind sensitief verzorgd wordt en er wordt gereageerd op zijn noden.

Maar eerlijk, diep in ons hart wisten we dat toch al? Niets is zo hartverscheurend als een huilende baby. Dat ouders die op hun tandvlees lopen grijpen naar een techniek als slaaptraining is nog wel te begrijpen (en zelfs dan haken velen af), maar van zorgverleners mag je verwachten dat ze de belangen van de baby voorop hebben staan in hun adviezen. De mechanische kijk op baby’s en kinderen die uit deze conceptrichtlijn spreekt is problematisch. De richtlijn zoals deze nu is roept zorgverleners op schadelijke adviezen uit te delen. Geïnstitutionaliseerde kindermishandeling inderdaad.

 

 

Standaard afbeelding
Linda Rikkers
Begon haar loopbaan als Creatief Therapeut en communicatietrainer. Ontdekte bij BOVA borstvoedingsmagazine haar liefde voor schrijven, is vaste blogger voor Dragen&Voeden en losse schrijver voor diverse ouderschapsmedia. Zij is babykenner met bijzondere belangstelling voor de link tussen hechting, hersenen en immuunsysteem. Start binnenkort met workshops en lezingen via Lindar, Creatief Ouderschap. Leerde misschien nog wel meer van haar drie kinderen dan zij van haar.
Artikelen: 21

34 reacties

  1. Nee!! Er zijn echt opties. Help ouders hoe ze constructief met huilend kroost om kunnen gaan. Er zijn zoveel goede boeken en dienstverleners over in de markt! Gewoon doen! (Ja, OK, de portemonnee trekken)… Laat het JGZ de rol als verwijzer ook vervullen! Hulp hoeft niets, NIETS te kosten!! Bijvoorbeeld (dat is dan weer mijn stokpaardje, geef ik ruiterlijk toe, katjeklop katjeklop) het boek van Aletha Solter, “huilen, boos zijn, woede”, gratis te leen in de bieb, waar in elk geval een bijpassende Nederlandse Facebookgroep van is, Aware Parenting Nederland/Belgie. Waar je gratis kunt uitwisselen met andere ouders over het toepassen van deze kijk.

    Er zijn ook andere aanpakken.

    Maar laten huilen…? Hoe zou jij het vinden als je keihard moest huilen, met mensen die het meeste van de wereld van je houden vlak in de buurt, en dat ze dan niet komen?

    • Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt? Tien tegen één dat het gros van de JGZ-medewerkers kinderloos zijn en ja dan weet je het altijd beter.

  2. Helemaal eens met dit artikel! Met onze baby van 11 maanden hebben we vanaf het begin co-sleeping gedaan en bij elke blijk van ongemakkelijkheid hebben we haar getroost. Nu slapen we met haar in bed, maar ze wordt zo vaak wakker dat het moeilijk vol te houden is. Mijn vriend en ik slapen nu apart om in ieder geval om de nacht een goede nacht te kunnen hebben (mits de oudste doorslaapt) en nog te kunnen functioneren op ons werk. Ik geloof helemaal dat het lief reageren in de nacht het beste is voor ons kind maar we houden het niet meer zo lang vol. Wanneer is het wel ok om je kind (een beetje) te laten huilen in de nacht om haar te leren dat ze het heus wel zelf kan dat hele slaaggebeuren? Of moeten we gewoon accepteren dat het krijgen van een kind loodzwaar is maar dat een veilige hechting meer waard is dan alle gebroken nachten bij elkaar opgeteld? (Ik weet het wel, het antwoord daarop is ja)

    • Lieve Sanne, je verhaal is zo herkenbaar! Mijn advies is; durf ook zorg uit handen te geven. Een keer logeren bij oma zodat jij en je man regelnatig een nacht zonder alertheid kunnen slapen is zo helend. Heb ik helaas zelf moeten ervaren. En het is heel moeilijk maar op de lange termijn helpt het jullie gezin draaiende te houden. Lieve groet Hedwich

    • Wij hebben precies zo’n kindje én precies zo’n aanpak. Smurfmans had tot 20 maanden nog drie voedingen per nacht nodig en ook sindsdien is het ‘s nachts vaak onrustig.

      Wat bij ons heel erg veel heeft gescheeld is Calmomel, online bestelbaar. ‘s Avonds een scheutje in een flesje melk en de nachten zijn veel rustiger dan zonder.

      Het is geen wondermiddel want het is nog steeds zwaar, maar wel veel minder zwaar dan voordat we dit drankje ontdekt hadden.

      Ohja, af en toe stoppen we om te kijken of het nog nodig is. En ja: het is nog nodig (met 25 maanden)

      Sterkte en uitbesteden van kindlief mag zeker!!

  3. Absoluut schandalig terwijl er zoveel onderzoek is gedaan dat uitwijst dat je kind laten huilen schadelijk is voor kinderen. Wat is het toch met dit Witte Westerse idee, dat nog afstamt van de ietwat typische Watson uit de jaren ’20. Raar dat we andere dingen zoals onze machines en apparaten, auto’s en televisies, etc wel aanpassen zodat ze beter werken maar dat we dat met het advies over opvoeding maar niet schijnen te willen doen. Dat we baby’s moeten laten huilen zodat wij goed kunnen slapen…heeft dat misschien iets te maken met dat moeders (of vaders) ‘s ochtends weer aan het werk moeten? Misschien hoogtijd dat we eens iets gaan leren van andere niet-westerse culturen en het consultatie bureau zolangzamerhand maar eens bij het vuilnis zetten. Hoorde ik via mijn zusje die haar kind zoogt (lees=borstvoeding geeft): Mevrouw, hoeveel milimeter borstvoeding geeft u uw kind? Laatste keer dat ik keek hingen er geen maatbekers in m’n bh! En slaapt uw kind al door? Dat moet echt hoor, na 2 (wat?!) maanden. Is toch om gek van te worden…verpleegkundigen, artsen en kraamverzorgsters die blijkbaar hun studieboeken al 50 jaar niet vernieuwd hebben….

  4. Vreselijk! Zelf had ik hechtingsproblemen Door het ouderwetse ” in slaap laten huilen”
    Onbegrijpelijk dat je ouders er niet voor je zijn als je verdriet hebt als kind. Wat een foute richtlijn. Hopelijk houdt niemand zich eraan.

  5. Ik ben moeder van 3 kinderen, inmiddels bijna 31, 30, en 29. Ik ken dit machteloos gevoel, in de nacht met huilende baby. Ik heb mijn kinderen getroost, heb in de woonkamer met hen op de arm gezeten, ze laten drinken, ze weer in slaap gezongen. Dat is met borstvoeding toch anders dan met flessenkinderen. Daarom heeft men heden toch een lange periode vrij van zijn werkgever. Toentertijd had ik maar 6 weken voor en na de geboorte vrij. Daarom ben ik nadat het eerste kind een half jaar was, gestopt met een volle baan. Dit ging ook niet anders, mijn man werd als officier vaak overgeplaatst, of er een kind was of niet, speelde geen rol, men verhuisde mee. In de tijd dat ik onze kinderen in de wereld gezet heb, hebben we 3 verhuizingen gehad. Wanneer het gezin sterk is, de vrouw moet dit allerdings ook zijn, gaat dit. Hulp was er alleen in het kraambed, gelukkig heb ik minstens 5 dagen na de geboorte van mijn kinderen, in het ziekenhuis uit kunnen rusten, me met de nieuwe situatie uiteen kunnen zetten. Ja, een kind in de wereld zetten is een opgave, waar men achter moet staan. Een huilend kind is nooit fijn, maar het huilt niet voor niets. Ik heb altijd getroost, weer aan de borst gelegd, gezongen, gewiegd enzovoort, maar nooit heb ik een kind in mijn bed genomen. Ik ben altijd in de kamer gaan zitten, heb mijn kinderen getroost. En na enige tijd sliepen ze ook door. Zoiets kan je niet doen, wanneer je de volgende dag weer fit op het werk wordt verwacht. Maar wat is belangrijk? Een kind opvoeden is een hele opgave, raar dat daarvoor zo weinig onderricht gegeven wordt en te weinig respect. Een jonge moeder wordt gewoon in het koude water gegooid! Letterlijk! Ze moet maar zien dat ze met de nieuwe situatie klaar komt. De man heeft zijn volle concentratie nodig voor zijn baan, waarvoor hij wordt geallimenteerd, dus moet de vrouw zelf met de situatie klaar komen. Ik heb altijd gerust en geslapen wanneer mijn kind ook gerust en geslapen heeft. Werk loopt niet weg en anders laat je dit door anderen doen. De wasmachine loopt hedendaags vanzelf, je kan het doen zoals je het zelf voor goed vindt. Een droger is een optimale hulp, maar kleine kleertjes zijn snel opgehangen. Natuurlijk moet de man mee aanpakken, zodra hij thuis is. Maar denk eraan dat het leven zich totaal veranderd wanneer je kinderen in de wereld zet. Het is niet eenvoudig, je gaat bijna dezelfde tijd naar bed, om enigermate fit te kunnen zijn. Na 10 maanden wordt alles gemakkelijker, dan slapen de baby’s normaliter door. Ziekteperiode zijn natuurlijk anders, ook de doorbraak van de tandjes. Wel heeft de vrouw 100 % steun nodig van haar man, de vader van de kinderen. Hij kan niet doen alsof het opvoeden alleen een kwestie van de vrouw is, hij moet zijn vrouw steunen en ondersteunen. Dit betekent ‘s avonds ook naar bed gaan wanneer de kleintjes gaan slapen. Alleen daardoor houdt men het samen het eerste jaar vol! Overdag tusdendoor altijd met de kindjes gaan wandelen, frisse neus is belangrijk. Wanneer de kinderen moe zijn, laten slapen. Zelf ook wat slapen. Ik heb me vaak een half uurtje op de grond gelegd, kussen onder mijn hoofd, benen in 90° op een zetel, stoel, bank enz. Dat zijn korte intensieve slaaptijden overdag. Dan is men weer enigermate fit. Maar je moet je echt aan het ritme van het kind aanpassen, dan merk je dat het na 1 jaar helemaal geen problemen meer geeft. (alleen wanneer een kind ziek is of er tandjes doorkomen!) ook die tijd is overzienbaar. Het leven met een kind is totaal anders, begrip en liefde van de partner heel belangrijk. Ik heb nooit mijn kinderen in ons bed genomen, alleen ‘s morgens vroeg! De nachten zijn daardoor korter, daarom heeft men overdag de mogelijkheid ook dan te slapen wanneer de kleintjes slapen! Het was niet gemakkelijk, ik heb binnen 3 jaar 3 kinderen in de wereld gezet, daarvan geen tweeling! Ik was 34 bij het eerste kind, 37 bij het laatste. Ons leven was samen met de kinderen. Saamhorigheid is zeer belangrijk! Wanneer je van familie hulp kan krijgen, is het altijd goed, maar verlangen kan men dat niet! Ik had mijn ouders en schoonouders ver weg. Ik heb dit bericht geschreven om vrouwen moed te geven, maar ook te zeggen, dat je voor dingen kiest in het leven. Maar de partner moet wel meespelen. Ik zal nog meer berichten.

  6. Als kraamverzorgende spreek ik voor sensitief ouderschap. Wij geven daar voorlichting over en leggen uit waarom het zo belangrijk is en dat het daarbij belangrijk is je eigen gevoel in te blijven volgen. Ieder gevoelig gezond mens, voelt aan dat een kindje laten huilen heel vreselijk is. Dus doe je dat van nature al niet. Dus ik hoop dat mijn collega’s dit standpunt met mij delen want wij krijgen hier wel degelijk scholing en info over.

  7. Wat een schrik om dit advies te lezen…onvoorstelbaar dat we ons niet willen realiseren hoe hard een baby troost nodig heeft om zich veilig te gaan voelen….omdat dit “lastig is…? of…niet te combineren met werk de volgende dag..? Iedereen die wel eens een poos te weinig nachtrust heeft gehad weet hoe slopend dit is inderdaad…. maar : DAAR kan het kind niks aan doen en het heeft ons WEL nodig !!!! Ik heb dit weekend net “toevallig “een studiedag over de hechting meegemaakt en kan niet anders zeggen dan dit : NEGEREN deze DOMME adviezen….en…misschien wordt het hoog tijd voor een partij voor de kinderen… met in het bestuur alle kinderpsychologen en psychotherapeuten en kinderpsychiaters die ECHT beseffen hoe belangrijk een veilge kindertijd is VOOR DE REST van hun leven…en die ervoor kunnen zorgen dat dit soort adviezen nooit meer gegeven kunnen worden aan al die arme ouders…en die partij zou er dan misschien ook voor kunnen pleiten dat er een aantal zorgdagen opgenomen kunnen worden in de loop van het eerste jaar…om bij te komen van die nachten bv…
    WANNEER komt er een aantal kamervragen over hoe wij als maatschappij omgaan met de kwetsbaarste groep : onze kleinste kinderen ?!>

  8. Laten huilen ik heb het nog nooit gedaan bij mijn kinderen.. Wel heb ik de ervaring met kinderen die veel huilden.. Wat ben ik dankbaar met de alternatieve zorg die er bestaat. Je kan wel hulp krijgen alleen binnen de reguliere hulpverlening gezondheid zorg ik dit vaak erg lastig en bijna niet te doen..
    Want wanneer je hulp nodig hebt ben je vaak al te moe om de juiste instanties te vinden en dan wordt je vaak met een pilletje afgescheept. Deze mensen die dit verzinnen zitten volgens mij alleen maar achter hun bureau dit te bedenken maar hebben geen flauw idee hoe het werkelijk is.

  9. Ze hebben mij vroeger laten huilen op advies van de huisarts (mijn moeder heeft onder dit advies geleden) en het is nooit goed gekomen. En het had zo mooi kunnen zijn Mijn moeder en ik: we hielde enorm veel van elkaar, maar het lukte mij nooit goed haar duidelijk te maken dat ik van haar hield. Zij had later een ziek kind, met alle schuldgevoel en onmacht van dien. Kortom systeem hopeloos, wat de staat ook nog eens heel veel geld heeft gekost, doordat ik een gedeelte van mijn leven psychiatrisch patiënt ben geweest. Ja, de farmaceut heeft er natuurlijk wel weer aan verdiend. Maar dit is je reinste geldverspilling (als je mensen dan toch ziet als een product). Nu ik 51 ben durf ik eindelijk mijn medicatie af te bouwen en voor het eerst in mijn leven te gaan voelen. Dat mensen van me houden of hielden is nooit goed doorgekomen (niet in mijn gevoel), het waren woorden. Dus please, kijk naar hoe dieren met hun kinderen om gaan. Die laten ze niet verkommeren. De moeder kind band is zo enorm belangrijk. Veilige hechting. Je kunt er oorlogen mee voorkomen. Jaag moeders niet op als stukken vee omdat ze geld moeten verdienen of god mag weten wat. En vaders help ook een beetje. De vrouw op een voetstuk en met de wetenschap met de klauwen af van het moederschap. Daar ben ik een voorstander van. Als we dan toch een betere wereld moeten creëren begint hij hier. Dat we mens mogen zijn en het weten dat we welkom zijn op deze Aarde.

  10. ik ben een mama van 2 schatjes van bijna 4 en bijna 1. Wij zijn in 2014 verhuisd naar een fijn boshuisje en sindsdien heeft mijn oudste zoon nooit meer een volledige nacht doorgeslapen. Mijn jongste zoontje, die 11 maanden wordt, heeft ook nog geen doorslaap nachten. Wat maakt dat ik elke nacht een maal om 2u40 en dan nog 2x op een ander tijdstip tegen vier uur aan er gewoon ben voor hen. Ik heb geen echte aanpak.. alleen hoor ik naar de oudste zijn verhaal van angst voor zijn dromen. Het gekke is dat wij met zijn drieen een fijngevoeligheid hebben en echt wakker schieten van een sfeer in de kamer die niet rustgevend is. Mijn man voelt dit niet aan. Ik wed dat vele kleine kinderen meestal door dit gegeven gewekt worden.. Zelf als kind herken ik dit ook. En is het een reden waarom ik het huilen niet kan negeren.. ik maak er weinig woorden aan vuil en laat hen gewoon mee in het grote bed slapen. Eens ze rustig zijn en het te krab wordt, omdat we dan met z’n 4 in bed vaak belanden.. leg ik er eentje terug in de kamer en slaapt die meestal daarna wel vredig verder.. Het vraagt veel van iemand als je in weerstand gaat, als je in gevecht gaat met je kind, je gevoel dat je zelf slaap nodig hebt.. maar als je gewoon mee liefdevol hen omarmd vinden ze vlug de geborgenheid en heb je er weinig last van. Trouwens de laatste dagen merk ik dat de baby wel begint door te slapen in zijn kamertje.. Mijn haren komen helemaal recht als ik het bovenstaande artikel lees.. Een knuffel zonder woorden kost toch geen moeite en laat de traantjes vlug overgaan en hierin telkens zelfde handeling geven maakt dat het gehuil of gebrul zo over is.. Je voelt hun angst en ze zijn zo snel tevreden als ze vertrouwen hebben in je nabijheid.. Dat is mijn ervaring.

  11. Ongelooflijk, het woord extinctie alleen alleen al. Het enige wat uitgeroeid moet worden is de idiote overtuiging dat je kinderen moet laten huilen zonder ze aandacht te geven. Je moest eens weten hoe ik soms even een potje sta te janken, gewoon omdat het er even uit moet en hoe het oplucht dat je dat een plekje kan geven. Mijn zoon mag alle emotie van de wereld hebben en er hoeft niets gesust te worden.
    Hij slaapt bij mij in bed, inmiddels 10 maanden en zijn slaaptijden hangen af van wat zijn lichaam op dat moment nodig heeft. Door zijn ritme zelf te laten ontstaan merk ik dat hij slaapt van 19:00/19:30 tot een uur of 8:00/8:30. Tussendoor wordt hij rond 22:30 wakker en vanaf 4:00 elk uur voor een slokje. Op een drukke nacht is dat echt 5x en dat is harsti Daar merken we zelf eigenlijk amper nog wat van en huilen om zijn melk hoeft hij eigenlijk niet. Door hem zelf zijn bioritme aan te laten voelen, behoud hij het contact met zijn lichaam wat aangeeft of het honger, dorst heeft of moe is. Wanneer hij duidelijk aan kan geven wat hij nodig heeft, kan ik hem daar beter bij helpen en dat scheelt bergen aan frustratie!
    Ik weet inmiddels welke huil welk signaal behelst en dat maakt dat mijn zoon geaard is en bovenal erg blij en sociaal. Hij drinkt wanneer hij dorst en honger heeft en als hij huilt om mij iets duidelijk te maken, dan luister ik. Het helpt dat ik natuurlijk geen baan heb waarvoor ik het huis uit moet, want dat zit mijn hechtingsproces gierend in de weg. Maar voor ouders die hun rust had nodig hebben, zou ik eerder kijken naar de behoeften van het kind (waarom wordt het wakker, hoe troost je het kind en erken je de gevoelens/nachtmerrie/honger/etc) en hoe je als ouders het beste samen kunt werken in de behoefte van jouw kind. Zelf merk ik dat het slapen in 1 bed met mijn baby icm borstvoeding op verzoek geven zorgt dat we allebei snel weer inslapen en amper onderbroken worden in onze slaap, waardoor ik echt elke dag gewoon fit ben. Maar voor elk gezin luistert het nauw wat het nodig heeft 🙂

  12. Was het niet zo dat er bij huilen stress ontstaat en cortisol wordt aangemaakt wat weer invloed heeft op de weerstand van een baby/kind? Was er geen onderzoek wat aantoonde dat er dus gezondheidsklachten kunnen ontstaan ook door deze aanpak, naast de negatieve effecten op de hechting en de stress die de ouder zelf ervaart door zijn eigen instinct te moeten negeren? Ik ben zelf ouder en ik ervaar eerlijk gezegd al stress als ik bij het cb kom en weer een belerende preek krijg dat mijn zoontje van nog geen half jaar oud allang zou moeten doorslapen en dat ik hem teveel borstvoeding zou geven.. Ja, ik ben wel eens onzeker maar niet over hoe ik mijn kinderen liefde warmte en geborgenheid wil laten ervaren. Ik zie de positieve effecten die dit heeft bij andere kinderen om me heen. Gelukkig zijn er genoeg bewuste ouders die hun eigen weg hier in volgen. Gelukkig is er een IKEA die gewoon met een familie-bed komt. Gelukkig zijn er ook een hoop websites en groepen waar ouders die het anders doen elkaar kunnen vinden, ervaringen kunnen uitwisselen en steunen.

  13. Ik heb het idee dat deze aanpak al gebruikt wordt. En weet je als moeder van een huilbaby wordt je daar heel erg onzeker van. Ze praten je kind probleemgedrag aan.
    Ja wij zijn voorstander van samen slapen, maar slaaptekort doet toch gekke dingen met je. Dan sta je met je kind in het ziekenhuis, een kind dat uren heeft zitten gillen de vorige nacht, de nachten ervoor zijn niet heel veel beter geweest. Partner en ik met wallen ongeveer tot onze knieën.
    Krijg je de opmerking dat de onrust van het samen slapen komt, van de vele voedingen komt, van het niet geleerd hebben zelf ik slaap te komen komt.
    Het enige advies dat ik vanuit het ziekenhuis heb gekregen is laten huilen. Ja hoor we kunnen haar wel opnemen, dan kunnen jullie lekker bijslapen.
    Wat we anders ook kunnen doen is een pedagogisch medewerker een aantal avonden bij je langs laten komen. Zodat je dochter leert hoe ze zelfstandig gaat slapen. Natuurlijk is het belangrijk dat ze lekker in haar eigen bedje leert slapen.
    Nou is het zo dat ik en mijn man allebei geen voorstander van laten huilen zijn. Maar hoeveel mensen knakken niet onder de druk en geven toe. Als je de enige hand die je toegereikt krijgt het laten huilen is.

    • Hoi Ilse, heftig verhaal, en raakt me wat ze in het zkhs tegen jullie hebben gezegd. Ik geloof dat babietjes die gezond zijn over het algemeen lekker gaan slapen, baby’s die pijn hebben of ziek zijn oid niet. Hebben ze medische oorzaken niet gecheckt? Echt beroerd voor jullie hoe ze je het gevoel geven dat je liefdevolle aanpak de oorzaak zou zijn, ik geloof hier helemaal niks van!! Ook wij zijn ouders van een huilend kind en hebben inmiddels na veel slapeloze nachten , uitgevogeld dat het deels aan reflux in combinatie met een allergie ligt, dat huilen is dus pijn… Ik hoop dat jullie ook een oorzaak kunnen vinden maar vooral hoe dan ook weer gaan vertrouwen op je eigen gevoel en aanpak.. Veel sterkte! Liefs van nog een mama met wallen

      • Ps buiten medische oorzaken kan een baby natuurlijk ook gewoon bang, verdrietig, alleen, koud of warm, gestressed , geschrokken enz zijn.. Ik bedoel met gezond dus eigenlijk : tevreden , lichamelijk gezond en op z’n gemak..Gekoesterd, geborgen, beschermd, geliefd, enz

      • In ons geval ging het om een baby die bekend was met reflux. Dit is een paar keer erger geworden, ondanks medicatie, waardoor het meest waarschijnlijke is dat haar slokdarm geïrriteerd is geweest. Hier is nooit verder naar gekeken, alleen medicatie verhogen en wachten tot het beter wordt. Na een periode van medicatieopbouw was het krijsen over. Onrust is tot 12 mnd elke avond gebleven. Inmiddels gaat het beter, alleen enten, tandjes, ziek zijn geeft meer onrust, weer spugen ed. Enige nadeel, dl heeft een omgedraaid ritme, gaat in goede periodes om 22 uur slapen, wanneer het slecht gaat zitten we gerust de hele nacht met haar. Dit alles heeft ons trouwens niet afgeschrikt, nu het aardig goed gaat, zijn we ook gaan denken aan een tweede kindje. Kans is aanwezig dat een volgende baby ook reflux heeft, maar ja slaaptekort hebben we al, kan nooit veel erger worden 🙂 Ik moet zeggen dat ik bij mijn dochter wel fijne steun van het consultatiebureau heb gekregen. Samenslapen en in ons geval op ons slapen was helemaal niet raar werd juist als prima beschouwd, liever baby op je te slapen leggen dan helemaal niet slapen. De enige vraag die ik heb gehad had met de veiligheid in bed te maken.

  14. Je mag je ook afvragen of een kind/baby misschien huilt omdat het niet kan slapen ten gevolge van allerlei elecro-stress, zoals babyphones, dect-telephones, en wifi die dag in dag uit maar aan staat. ….
    Laten huilen en moeder-ziel alleen laten…..ik weet hoe verwaarlozing voelt… Hoe kan iemand zoiets adviseren….! Ik ben verbijsterd over zo weinig psychologisch inzicht!

  15. Na 5 jaar lag ik met een burn-out in mijn bed. Kon ik enkel nog huilen en wilde ik in een gat kruipen en niks meer voelen … Oorzaak: slaaptekort door twee kinderen die 5 jaar aan een stuk niet doorsliepen en me keer op keer uit mijn bed haalden. Wat moest ik dan anders gedaan hebben?

  16. Ik kan heel erg plaatsvervangend verdrietig worden namens de baby’s die met ouders te maken krijgen, die eigenlijk braaf gehoorzamen aan autoriteiten en dan al de kiem leggen voor de slechte ontwikkeling van het brein van de baby. In overgave krijgen ze geen vertrouwen in hun ouders, dat zij naar hun luisteren. Als een baby kon praten en lopen, deed die het wel!!
    Verdriet is een wens die niet gehonoreerd wordt, of een grens die overschreden is (van ongemak of andere behoeften).
    Wat erg dat de motivatie het goedbedoelde ritme is, en het situationeel denken en handelen wordt niet gestimuleerd. Het gehoorzamen aan een autoriteit weer wel.
    In en in triest.

  17. Ik mis wat punten in bovenstaande en wil daarom e.a aanvullen. Ik werk zelf op het consultatiebureau en ik weet niet of er met deze richtlijn zoveel heel veel nieuws komt, behalve dat het nu omschreven word op papier wat we dagelijks al doen. Het is echter veel genuanceerder als hierboven word weergegeven, al kan ik me ook wel voor stellen dat het voor veel mensen zo over komt. Ik ben er van overtuigd dat iedere ouder doet wat hij denkt dat het beste is voor zijn kind en ik vind dat je hier niet over kunt oordelen. Ik zeg altijd voor jou geen probleem voor mij geen probleem, maar als je het anders wilt kan ik je daarbij helpen. Wel is het mijn vak om ouders op veiligheidsrisico’s te wijzen van bv samen slapen, maar hier zijn ook allerlei praktische oplossingen voor dus zolang je dit wel overwogen doet helemaal prima. We gebruiken al jaren het boekje voor ouders van ria Blom rust en regelmaat. Hierin is juist aandacht voor het niet langer laten huilen dan 30 min omdat dit invloed heeft op hechting, en 30 min red geen enkele ouder waardoor 10 min word geadviseerd. Daarnaast maak je opnieuw contact met je kindje door er naar toe te gaan en juist te laten zien dat je er voor hem bent ookal is hij het op dat moment niet met je eens. Ik hoor van ouders regelmatig bezwaren over de striktheid van deze adviezen, wat ik mee heel goed kan voor kan stellen. Er zijn echter ook al talloze ouders die deze methode met veel succes hebben toegepast, dat maakt hen toch geen slechte ouder? De uitgangspunten van prikkelreductie en regelmaat en voorspelbaarheid zijn m.i heel goed, maar ik merk ook dat dit niet past bij iedere ouder. Daarin zijn alternatieven te vinden, door bv wel je kindje zelf te leren inslapen maar er bij te blijven tot hij inslaapt, of bv in de middag te gaan wandelen of voor draagdoek te kiezen en in ochtend wel in bedje te laten slapen. Ik zie ook zeer regelmatig dat moeder zo graag alles het beste willen doen voor hun kindje dat dit wel ten koste van hun eigen gezondheid gaat en ze niet meer dagelijks kunnen douchen en nauwelijks meer aan eten toe komen. Dat het zeker niet makkelijk is zal iedereen kunnen beamen. Veel moeders hebben helaas op den duur geen keus om toch even door te zetten met het ritme regelmaat advies, omdat ze er zelf onder door dreigen te gaan. Natuurlijk dat is zeker de eerste 2 dagen waar een kindje veel huilt en wat erg moeilijk voor ouders en soms heftig, maar de derde tm 7e dag is mits consequent gedaan van de 10 keer goed resultaat wat resulteert in een blije baby die goed slaapt en een goed ritme heeft en aan voldoende slaap toe komt en ook blije ouders (soms duurt het iets langer en duurt het 2 weken) Daarnaast deel ik de meningen hier dat huilen echt schadelijk is niet (mits je je kindje niet langer dan 10/15 min laat huilen en elke keer laat merken dat je er bent). Huilen is het enige wat baby’s kunnen, en kinderen mogen zich uiten en laten weten dat ze liever bij mama zouden willen zijn en pijn of ongemak ervaren. Ik vind het uitgangspunt om altijd op de noden van je kindje te reageren erg mooi, maar de vraag is of het ook een reeel wereld beeld is, omdat heel veel in de wereld niet kan gaan als je wil. Iedere ouder wil dat zijn kind gelukkig is, maar is het ook niet je taak als ouder om je kind te leren om te gaan met verdriet en teleurstelling en te laten merken dat je er dan ook voor hem bent? Te is nooit goed, dus ik denk dat het goed is om juist een balans in te vinden. ieder ouder bepaald zelf wat het beste bij hen en hun kindje past. Er is ook een verschil in verschillende huiltjes van echt pijn en bv krampjes als een jengelhuiltje van ik wil bij mama zijn.Het is een mooi uitgangspunt om altijd de node van je kind te wilen volgen, maar ik vind dat de druk op de schouders van ouders die hiervoor kiezen wel ontzettend hoog is. Er zijn ontzettend nuchtere types die hier door heen fluiten, wat ik ontzettend knap vind!. Vaker zie ik hoeveel stress het ouders kost alle ballen in de lucht te houden. In africa is er geen probleem, daar draag je je kind op je rug tijdens het werk op de markt en anders legio mdrs en zussen om je kind te sussen als jij moe bent. Hier zitten veel mensen alleen in hun huis, familie vaak op afstand en vaak ook nog een druk sociaal netwerk en een drukke baan daar naast. Lof voor alle moeders die dit doen. Al is het denk ik wel goed om goed in het oog te houden dat het wel belangrijk is dat je je er zelf niet onder door gaat en je kunt je ook afvragen of je goed adequaat op je kindje kan reageren als je zwaar oververmoeid bent.
    Ik gun het met name deze alle ballen in de lucht houd mdrs (en natuurlijk ook vaders) dat het voor hen wat makkelijker wordt zodat ze nog meer van hun kroost kunnen genieten. Ik wilde graag inzicht geven in de andere kant van het verhaal. Maar conclusie: Volg je gevoel en zorg dat je goed geinformeerd bent en een bewuste keuze kan maken wat het beste is voor jullie en jullie kindje!

  18. Wij hebben met ons zoontje (inmiddels 4 jaar) te maken gehad met veel huilen en niet willen slapen. Daarnaast gaf ik borstvoeding en was hij een flesweigeraar waardoor hij ook niet even bij opa en oma kon logeren. Ook was ik werkeloos waardoor ik alleen maar met zijn slapen bezig was (draagdoek, wandelen, wiegen etc.). Na 6 maanden van struggle was op het laatst mijn energie zo volledig op en die van mijn man ook dat we niet meer wisten wat we moesten doen. De kinderarts was zeer invoelend en heeft hem opgenomen in het ziekenhuis. Na een medische check hebben ze hem op de momenten dat hij moest slapen in bed laten liggen en zijn ze om de acht minuten naar hem toe gegaan, hebben hem lief toegesproken en een knuffel gegeven. Hij bleef alleen wel in zijn bedje. Hierdoor leerde hij dat het tijd was om te slapen. Ik twijfel soms ook of dit de juiste aanpak was en ben soms ook bang dat het niet goed was. Toch heeft het ons op dat moment behoed voor een burn-out en echte instorting. Hierna heb ik goede begeleiding gekregen van het maatschappelijk werk. Het was echt een ingewikkelde periode en heel zwaar, maar achteraf heeft het ons wel gered. Inmiddels is mijn zoontje dus vier jaar en is hij de meest grote knuffelbeer die er bestaat, daarnaast doet hij het heel goed op school en is heel sociaal. Hij slaapt prima en heeft ook periodes gehad dat het weer minder ging. Dan nemen we hem en zijn zusje gerust mee in ons bed en willen we hen (uiteraard altijd al) alle liefde van de wereld geven! Ik wil graag met dit verhaal een klein beetje begrip creëren voor situaties waarin het echt uitzichtloos kan zijn.

Geef een reactie

slot pro jepang