Mijn kleuter is niet blij. Tijdens het avondeten begint hij ineens heel erg hard te huilen. We kijken elkaar allemaal aan en beginnen te raden: eten te heet? Geen drinken? Teleurgesteld in wat we eten? Geen idee.
Ondertussen begint mijn zoon steeds harder te huilen. Zijn snikken gaat over in lange uithalen en zijn adem slaat zelfs op hol. Dit is niet oké. Normaal huilt hij zelden en dus moet er wel wat serieus aan de hand zijn.
Op vragen reageert hij alleen met nog harder brullen. We besluiten dat hij vast moe is. Zijn papa pakt hem bij de hand en zegt: ‘Kom, gaan wij vast naar boven’.
WAAAAHHHH!!! Nu is mijn zoon pas écht over zijn toeren. Hij worstelt zo met zichzelf, het is gewoon zielig. En ook wel erg hard trouwens. Best irritant ook.
Er gaat me een lichtje op. De mannen zijn vandaag thuis gekomen van een dag strand met opa en oma, nadat ze een nachtje daar hadden geslapen. Hij zal vast moe zijn, maar misschien is er ook nog iets anders.
‘Kom eens bij me’ zeg ik tegen mijn huilende ventje. ‘Kom maar’. Hij aarzelt, komt dan naar me toe. Ik zet hem op schoot, vlei hem tegen me aan. Hij past nog precies in de holte van mijn arm, net als toen hij een baby was. Met een snotterende zucht ontspant zijn hele lijfje.
Hè hè. Rust in de tent.
‘Heb je me gemist?’ vraag ik mijn kind. ‘Nee hoor, helemaal niet!’ zegt hij. Het was juist hartstikke leuk bij opa en oma. Toch erg moe dan misschien? ‘Nee, nou ja, ik ben wel een beetje moe, maar ik wilde gewoon even bij je zijn’ zegt mijn kleuter. ‘We hadden elkaar ook al best lang niet meer geknuffeld hè?’ zeg ik. Hij knikt, slaakt een diepe zucht en vleit zich nog steviger tegen mijn borst aan.
Soms weet ik gewoon niet wat mijn kinderen bezielt. Ze doen soms dingen die voor mij onlogisch lijken. De behoefte achter gedrag zien is meestal helemaal niet zo makkelijk. We bevragen ze, overvragen ze soms ook en dan blijkt het antwoord eigenlijk altijd heel simpel te zijn.
Er is maar heel weinig wat niet met liefde, een beetje ruimte en begrip en een dikke knuffel kan worden opgelost.
Later op de avond zegt mijn zoon: ‘Als ik pijn heb, gaat het altijd helemaal weg van jouw knuffels’. Soms geldt dat ook voor pijn die diep van binnen zit, maar waar je uk gewoon nog geen woorden voor heeft.
Meer lezen over wat het effect van liefde is op je kleintje? Waarom liefde zo belangrijk is – Sue Gerhardt
Wat een ontzettend mooie observatie van jouw zoon over jouw knuffels! Zo lief!
Oh dank je! 😀