Recent onderzoek zou aantonen dat het in slaap laten huilen van je baby geen kwaad kan1. De studie werd uitgevoerd door de Flinders Universiteit in Adelaide (Australië)2. Het nieuws werd wereldwijd massaal gedeeld. Maar kloppen de conclusies wel?
Goed nieuws voor ouders die hun baby een tijdje alleen laten huilen: Volgens onderzoek zou blijken dat het helemaal geen kwaad kan. Deze conclusie staat haaks op heel veel ander onderzoek, tijd om het eens onder de loep te nemen.
Tijdens deze studie werden 43 kinderen (6-16 maanden) gevolgd. Die 43 kinderen werden in 3 groepen verdeeld:
- Bij de grootste groep werd de bedtijd steeds iets verder weggeschoven (bedtime fading, 15 kinderen).
- Bij de tweede groep werd gecontroleerd laten huilen (graduated extinction, 14 kinderen) gebruikt. Ouders kregen de instructie om hun kind wakker in bed te leggen en binnen 1 minuut de kamer weer te verlaten. Als het kind ging huilen, mochten ze het kind geruststellen, maar niet oppakken of de lamp aandoen. Iedere keer moest er langer gewacht worden tot ze naar het kind toe zouden gaan.
- De derde groep (ook 14 kinderen) was de controlegroep. De ouders kregen scholing over wat normale baby- en peuterslaap inhoudt.
Een studie met in totaal 43 participanten is weinig. Zeker wanneer deze in 3 groepen wordt verdeeld en al helemaal als bij de opvolgende bezoeken bijna de helft niet meer op komt dagen.
In de conclusie van de onderzoekers wordt aangehaald dat de beide groepen (verlate bedtijd en laten huilen) een significante verbetering zagen ten opzichte van de controle groep. Daarnaast zou er geen nadelige stress responsen of effecten op de lange termijn te meten zijn in de ouder-kind hechting, in de emoties van de kinderen, of in hun gedrag.
Voor ouders die hun kinderen vroeger hebben laten huilen lijkt dit goed nieuws. De conclusie is echter veel te voorbarig. Met zo’n kleine steekproef van maar 43 baby’s die in drie groepen werden onderverdeeld, en waarvan de helft uiteindelijk afhaakte, is het onderzoek in feite waardeloos en kunnen er weinig wetenschappelijke conclusies uit getrokken worden.
Daarnaast voldoet het onderzoek ook op andere punten niet aan de criteria voor goed wetenschappelijk onderzoek. Zo werden ouders en kinderen geselecteerd door middel van zelfrapportage met de vraag ‘Vindt u dat uw kind een slaapprobleem heeft?’. Ouders met onrealistische verwachtingen omtrent slaap konden dus met ‘ja’ antwoorden, terwijl ze eigenlijk een kind hebben met een normaal slaappatroon.
Verder werd de stress van de baby’s pas de volgende dag gemeten. Door middel van een speekseltest kan de hoogte van het hormoon cortisol gemeten worden. Echter, als dit niet tijdens of vlak na het huilen gebeurt, kun je hooguit concluderen dat een baby de volgende dag geen stress meer heeft, maar níet dat de baby geen stress heeft ervaren tijdens het huilen.
Het probleem met dit soort slecht uitgevoerde onderzoeken is dat ze publiciteit krijgen, zonder dat een wetenschapsredactie er goed naar heeft gekeken. Ouders die niet op de hoogte zijn van hoe wetenschappelijk onderzoek werkt, kunnen hieraan conclusies verbinden die niet terecht zijn.
We weten inmiddels zoveel over baby’s, huilen en hechting, over het effect van langdurige stress op de hersenen van kinderen en de gevaren van slaaptraining, dat het wonderlijk is dat dit soort onderzoeken het nieuws haalt. Of misschien toch niet zo wonderlijk als je beseft dat vormen van behaviorisme, zoals slaaptraining, nog steeds dominant zijn in onze westerse cultuur. We willen het misschien niet weten, maar de manier van omgaan met baby’s die we als ‘normaal’ ervaren, staat vaak in contrast met wat baby’s echt nodig hebben. En dat zou wat vaker het nieuws mogen halen.
Dankje voor jouw tegenreactie!
Even een kleine nuance: in de controlegroep kregen uiteraard niet de kinderen, maar de ouders informatie over slaapgedrag. Nu staat het er alsof de kinderen dit krijgen 😉
Dank je wel! We hebben het aangepast.