Gaat de zwemjuf over de grenzen van mijn kind?

Onze zoon van bijna 5 zit sinds kort op zwemles. Dat gaat hartstikke goed: hij vindt het enorm leuk en interessant om te zwemmen, en onlangs mocht hij door naar een nieuwe groep, met weer andere kinderen. Omdat het zijn eerste les in de nieuwe groep was, mochten wij in het bad erbij komen zitten om te kijken, samen met nog een vader. De zoon van die vader ging enthousiast mee het bad in, maar toen de les begon, begon hij enorm te huilen. En hij klom uit bad, naar zijn vader toe: “Ik wil nie-hiet, ik wil echt niet”. Zijn vader stelde hem wat gerust en zei dat hij echt even moest gaan zwemmen, en ook een van de zwemjuffen kwam naar hem toe en begeleidde het jongetje al huilend en tegen zijn zin in terug het bad in. Aanvankelijk huilde hij steeds harder, maar toen ze hem optilde en hem zo mee het bad in nam, verstomde het huilen en ging hij om zich heen kijken naar de andere kinderen. Na een minuut of 5 was het weer helemaal goed. Mijn dilemma? Mijn hart brak toen ik dat jochie zo hartverscheurend zag huilen en niemand echt aandacht voor dat verdriet leek te hebben. Ik bedacht me dat als dit mijn kind zou zijn, dat ik dit niet zou willen en hem bij me zou houden tot hij ofwel bedaard was ofwel zelf aangaf weer te willen. Want wij willen nooit en te nimmer over zijn persoonlijke grenzen gaan. Maar ik moet zeggen dat ik het ook wel een eye opener vond om te zien dat dat andere jochie, bij wie het verdriet werkelijk onoverkomelijk leek, eigenlijk heel snel weer stil was toen de juf hem optilde en het zwembad mee in nam. Misschien gaf hij zijn verzet maar op, omdat toch niemand luisterde, maar misschien was het iets anders en was dit ook een goede benadering?
Nu gaat het met mijn zoon goed, maar ik stel me voor dat ik best nog eens in zo’n situatie kan komen de komende tijd, als hij steeds moeilijkere of spannende dingen moet doen. En wat als de juf dan zo met hem omgaat? Gevoelsmatig blijf ik bij mijn eigen idee, maar wat vind jij?

~ Anoniem

Het dilemma leverde veel prachtige en inspirerende antwoorden op, waarvoor hartelijk dank. Omdat de antwoorden allemaal zo mooi waren, vind je hier een integrale weergave!

Veel kinderen huilen

Ik heb zelf zwemles gegeven en mijn ervaring is dat er heel veel kinderen huilen als ze naar het volgende badje mogen. Als er dan ook nog ouders bij staan die hun kind dan bij zich nemen er geen land meer te bezeilen is met dat kind. Zodra ze dan iets moeten gaan doen wat ze niet willen gaan ze janken en krijsen totdat 1 van de ouders er weer bij zijn. Het vervelende daarvan is dat de hele les om 1 kind gaat draaien en er zitten natuurlijk veel meer kinderen in die les die wel graag willen zwemmen. En aangezien zwemles geven niet geheel zonder gevaar is is dat best wel zorgelijk als 1 kind alle aandacht opeist.

~ Mark

Over zijn grenzen

Mijn 5-jarige wilde ook niet naar zwemles. Hij voelde zich erg onprettig tussen al die kinderen, kijkende ouders en hoop lawaai (5 badjes). Hij wilde alleen kijken en niet het water in. Op een gegeven moment wilde hij graag op de rand meekijken, dit werd geprezen en ik zag aan hem dat hij wat vertrouwen kreeg. Totdat we als ouders weg moesten gaan, de juf hem van de rand trok om bandjes om te doen waardoor mijn kind heftig protesteerde. De juf zette door, mijn kind was overstuur. Ik zag dat het genoeg was, liep naar hem toe en hij vloog in mijn armen. ‘Wat een stomme juf, ik ga hier nooit meer naartoe’. Ze is letterlijk over zijn grensjes heen gegaan. En dat terwijl hij het heel duidelijk aangaf niet te willen.
Ik baalde enorm. Ik heb hem daar van les gehaald…

~ Ryanne

Kordate zwemjuf

Wat voor dat kind werkte werkt misschien niet voor jouw kind. Heb ook een kind gezien dat er gewoon niet aan toe was dat mama wegging en wel stil werd maar nasnikte. die kreeg helemaal niks van de les mee. Dat vond ik heel naar om te zien dat kind zat in een wolk van verdriet. maar dit klinkt als een kordate zwemjuf. die goed inschat wat kan. het zou mijn keus waarschijnlijk niet zijn maar goed uitgepakt.

~ Corrie

Herkenbaar

Ai, herkenbaar. Ook wij hebben voor dit dilemma gestaan. Keer op keer ging ik met een huilend meisje richting zwembad, wat ’s ochtends vroeg al begon: “mama, ik wil vanmiddag niet naar zwemles” “mama, ik ga je zo missen..” “mama, ik vind het zo spannend..” “mama, wat als ik nou iets moet doen wat ik niet durf?”. Meer dan eens zeiden vrienden en bekenden tegen me: “waarom haal je haar er niet af, probeer je het over een paar maanden of volgend jaar opnieuw?” Misschien helpt dat bij andere kinderen. Ik heb het niet gedaan. Puur omdat ik mijn meisje ken. Ze is super gevoelig, vind nieuwe dingen heel spannend, vind het heel lastig als ze dingen niet kan. Over een paar maanden of een jaar hadden we hetzelfde probleem gehad. En is het niet mijn “taak” als ouder haar om te leren gaan met dingen die ze moeilijk vindt? In het leven moet je nou eenmaal soms dingen aangaan die je lastig vindt, maar dan moet je dat wel leren en het vertrouwen krijgen dat je dat kan. Wij hebben doorgezet, maar echt niet zonder oog op mijn meisje en haar gevoelens. Ik heb haar eindeloos geknuffeld, eindeloos gezegd dat ik haar snapte, dat het ook heel spannend is en heel wat is om nieuwe dingen te leren, maar dat het toch super fijn zou zijn als ze lekker kon logeren bij opa en oma op de boot.. En nu na 3 maanden- gaat ze sinds 2 weken huppelend en blij naar zwemles en ben ik zoooo blij en trots op haar dat ze het toch maar mooi gedaan heeft!

~ Paula

Stimuleren om over de grens te durven gaan

Zolang je oog voor het kind houd en zijn behoeftes in acht neemt mag je een kind best een stimuleren over een grens heen te gaan. Soms is het heel eng om nieuwe dingen te leren, maar als een kind het dan toch doet en blijkt dat hij het kan, doet dat iets voor zelfvertrouwen. Zolang je maar in verbinding met het kind blijft. Wat ik lees is dat de zwemjuf in verbinding met het kind was, ze tilde hem op en droeg hem het water in. En vanuit het water gaf ze hem de tijd om even te wennen en werd hij rustig.

~ Monique

Twijfel

volledige herkenning bij het gevoel van de schrijfster! Zelfs na het lezen van alle antwoorden, blijf ik met twijfel zitten.

~ Agnes

Liefdevol vasthouden

Soms is het mijn inziens wel eens goed. Ik als oud KDV juf heb doodongelukkige kinderen ook meegenomen. En dat het toen weer goed was.
Zegt de juf nu ‘stel je niet zo aan’ vind ik het een ander verhaal.
Ik vind het wel liefdevol dat ze hem vasthield!

~ Ineke

Heel verantwoord

Zo te lezen deed ze het heel verantwoord. Sommige kinderen moeten even over een drempel heen geholpen worden omdat ze dit zelf niet kunnen. Daar zijn wij als volwassenen voor.

~ Nienke

Diverse soorten huilen

Weet je dan wel als schrijver, wat die kindergrens precies is? Want je hebt diverse soorten huilen bij kinderen. En… ik geloof zo te lezen niet dat deze juf over de grens van het jongetje ging. Het lijkt op de van beide kanten passende manier. Want sommige kinderen moeten huilen om te ontladen van spanning, of omdat ze gevoelig zijn, vast bedenken wat allemaal spannend is etc. Dan kun je meegaan met het gevoel van het kind, en dan geef je het kind niet de kans te ontwikkelen. Huilen is dus geen standaard graadmeter. Wij volwassenen, geven vaker de verkeerde interpretatie aan huilen en andere emoties. Dat zou je dus moeten aanreiken aan ouders die dit best ingewikkeld vinden. Wat betekent huilen wanneer, en hoe ga je dus reageren? De theorie van UP is natuurlijk maar theorie. Het echte werk, is heel goed fine tunen op je kind en de behoeftes van dit kind. Dat kost tijd en niet vastzitten in je eigen patroon, emoties/ gedachten maar los van jouzelf kijken naar het kind.

~ Delia

Even een hobbel over

Zwem juffen maar ook juffen op school hebben hier veel ervaring mee. Ik zou het geen probleem vinden, soms moeten ze even een hobbel over. Ander verhaal als ze niet stoppen met huilen.

~ Marielle

Erkenning voor angst of verdriet

Ik heb de situatie natuurljk niet gezien.
Ik kan me voorstellen dat het optillen ook een vorm van erkenning voor zijn angst en verdriet waren zonder dat er woorden of gesprek nodig waren. De handeling kan ook uitgestraald hebben: ik zie je angst, ik heb je vast en blijf bij je. Dat kan ook zorgen dat het jongetje stopte met huilen en rustiger werd. Maar of dat is wat er gebeurde ipv dat hij het ‘opgaf’ dat is niet zo makkelijk te beoordelen uit woorden.

Sommige mensen kunnen elkaar prima aanvoelen zonder een conversatie en kinderen hebben zeker niet altijd nood aan een lap tekst om zich erkent of veilig te voelen.
Echter, als mijn kind een nieuwe juf zou hebben zou ík het denk ik van op een afstand ook fijn gevonden hebben om te zien dat ze uitleg gaf of naar gevoelens toetste. Ik he, mijn dochter mss niet.

~ Saartje

---

Volgende week weer een nieuw dilemma (en stuur er vooral ook een in als je er een hebt)

De antwoorden op het vorige dilemma, over tandjes krijgen en slapen, vind je hier.