Normaal gesproken breng ik onze zoon met de bakfiets naar school. Als het dan regent zit hij lekker droog, al zingend en roepend naar de regenwolken dat ze weg moeten gaan omdat ik natuurlijk wel nat word.
Gisteren zou het flink gaan stormen, dus voor de verandering bracht ik mijn man naar z’n werk met de auto en onze zoon naar school. Zo zouden we allemaal droog blijven.
Toen het tijd werd om weer terug naar school te gaan om zoonlief op te halen, herinnerde ik me weer dat de extra zitverhoger niet in de auto lag. Er zou namelijk een vriendje komen spelen. Onze auto heeft niet heel veel ruimte, dus had ik de zitverhoger eruit gehaald zodat er plek was voor de boodschappen.
In halve paniek rende ik naar beneden, twee parapluutjes meenemend naar de auto om daar, in de stromende regen, voor de zekerheid na te kijken of de zitverhoger écht niet in de auto lag. En nee, dit keer speelde mijn geheugen me geen parten.
Toen de garage in: waar is in hemelsnaam de zitverhoger toch ook weer?! In de gangkast kijken om uiteindelijk weer in de garage te komen: “hij moet hier zijn!”. Toen ik vlak voor de nieuwe kast wat aan de kant trok om te kijken zag ik ‘m gelukkig liggen.
Het uit de kast krijgen werd nog wel een klus, want als je het snel nodig hebt blijft dat spul natuurlijk overal achter haken. Toen gauw dat ding in de auto gegooid, de stoel van zoonlief weer achterin gezet (want die wil vast naast z’n vriendje zitten) en hup: naar school!
Onze onderbouw loopt, tenzij het met bakken uit de lucht komt, met de juf naar buiten, waar ze voor de school per kind afscheid neemt. Er is alleen ook een hoger hek vlakbij de uitgang waar de onderbouw uitkomt, daar kunnen de kinderen ook opgehaald worden.
Ik zag de klas al naar het lagere hek lopen en liep er gauw achteraan. Juf zag mij, zei tijdens het lopen gedag tegen mijn zoon en die kwam al gauw aanrennen.
Toen kreeg ik te horen dat het vriendje bij het hoge hek was opgehaald. Resultaat: mijn zoon praktisch ontroostbaar. Over het algemeen heeft hij een onfeilbaar geheugen, dus ik heb geen idee waarom ik daar nog weleens aan twijfel, maar ik zei “weet je zeker dat hij niet bij het lage hek is? Kom, dan gaan we kijken.”
Uiteraard bleek het vriendje inderdaad al opgehaald te zijn. En toen kwam juf met een geniaal plan: “ze wonen vlakbij, anders rijd je er even langs?”. En zo geschiedde.
Zodra ik de auto geparkeerd had kwamen het vriendje en zijn moeder al naar buiten. Wat bleek: ook hij was heel verdrietig geweest, omdat hij heel graag had willen komen spelen.
Na het uitwisselen van onze telefoonnummers nam ik de beide jongens mee naar huis. Eenmaal daar hadden ze de helft van de tijd ruzie, want zo gaat dat nou eenmaal.
Ik had de wens van beide jongens kunnen negeren en denken “pech, een andere keer dan maar”. Met twee zeer verdrietige jongens als gevolg. Nu waren ze in ieder geval éven blij, toen ze merkten dat ze toch samen konden spelen en daar gaat het om.
Ben je er nog achter gekomen waarom het vriendje al eerder was opgehaald?
Of wilde moeder toch liever niet dat ze afspraken?
Ja 🙂 Er zijn twee plekken waar de kinderen opgehaald kunnen worden. Het hoge hek, vlak tegenover de uitgang waar ze uitkomen en (een stuk verder om de hoek) het lage hek. Het vriendje werd opgehaald bij het hoge hek (en het regende best, dus papa wilde snel naar huis, denk ik) en ik haal mijn zoon altijd op bij het lage hek. Een combinatie van mislopen en miscommunicatie, denk ik.