Van een sociaal beleid is in veel gemeentes weinig sprake. Monique ging op stap met haar kinderen en struikelde over een verdwenen bankje.
Vol goede moed liep ik, met mijn dochters en mijn twee weken oude zoon, naar de speeltuin. De meisjes waren uitgelaten. Wekenlang hadden ze te horen gekregen dat we weer naar de speeltuin konden als de baby was geboren. En nu was het eindelijk zover.
Wat een tegenvaller was het dan ook dat de gemeente het bankje had weggehaald. Net herstellende van de bevalling was lang stilstaan geen optie en na een kwartier moest ik mijn dochters weer verzoeken naar huis te gaan. Bij een bezoek aan het mamacafé hoorde ik dat ons speeltuintje niet het enige was waar geen bankje meer stond. De gemeente haalde de bankjes bewust weg om overlast van hangjongeren te voorkomen.
Nee, dan die Engelsen
Wat een verschil is dat met de Engelse parken tijdens familiebezoek in de zomervakanties. Geen kleine speeltuintjes met overal dezelfde speeltoestellen, maar parken met flinke grasvelden, een enorme variatie aan speeltoestellen voor kinderen van alle leeftijden en voldoende bankjes om op te zitten. Jongeren ‘hangen’ in het gras of schoppen een meegebrachte voetbal in het rond.
Ook op andere gebieden lijken de Engelsen meer rekening te houden met jonge gezinnen. Bijna iedere winkel heeft een klantentoilet, op parkeerplaatsen zijn de ‘familyparkings’ voor gezinnen (extra breed en dicht bij de ingang) in overvloed te vinden. Restaurants die voor een klein prijsje een gezonde maaltijd op tafel zetten en waar niemand geïrriteerd kijkt als je binnen komt lopen met je kroost.
Kinderen een noodzakelijk kwaad?
Nadat op het nieuws werd vermeld dat Sesamstraat alleen nog op het digitale themakanaal gaat worden uitgezonden vraag ik mij af hoe belangrijk kinderen in onze maatschappij worden gevonden. Soms krijg ik de indruk dat kinderen voornamelijk een noodzakelijk kwaad zijn. De overheid ziet ouders het liefst fulltime werken en de kinderen, onze toekomstige werknemers, werkgevers en de ruggengraat van de maatschappij, worden ondertussen homogeen opgevoed binnen de veilige hekken van de kindcentra.
Een visie voor jongeren lijkt er niet te zijn. Buurthuizen en jongerencentra worden wegbezuinigd.
Hoe willen we dat onze kinderen en jongeren zelfstandige volwassenen worden? Welk voorbeeld geeft de maatschappij onze kinderen wanneer wij ze zien als kleine monstertjes die tot gehoorzaamheid gedwongen moeten worden? Wat geven we een groepje opgeschoten jongeren mee als wij hen de indruk geven dat ze voornamelijk als vervelend of bedreigend worden gezien?
Eenheidsworst
De overheid lijkt zich steeds meer met de opvoeding en ontwikkeling te bemoeien. Het consultatiebureau stelt zich op als autoriteit in plaats van een gesprek aan te gaan. De gemeente regelt budget voor kinderen in de geestelijke gezondheidszorg. Het schoolsysteem wordt eisender. Wet- en regelgeving laten steeds minder vrije keus over bij de ouders. Zo ontwikkelt zich steeds meer een eenheidsworst in plaats van diversiteit.
Wat zou het fijn zijn als kinderen gewoon gezien zouden worden voor wie ze zijn.
Zo enorm mee eens! Ik denk er al een poos over om te emigreren. Dit land verandert steeds verder in het negatieve. Keuzevrijheid wordt meer en meer beperkt. Ik wil dat mijn zoontje zichzelf kan zijn, dat hij zich vrij kan ontwikkelen. Als dat hier niet kan, zullen we een nieuwe plek moeten zoeken.