Toen Annemiek haar derde kind verwachtte, had ze in haar hoofd dat ze weer borstvoeding zou geven. Maar het liep totaal anders dan zij had gedacht.

Een hongerige vos zag een fraaie tros druiven hangen aan een lange wijnstok. Hij ging op zijn twee poten staan om de druiven te grijpen, maar de tros hing te ver. De vos nam een aanloopje en sprong hoog in de lucht, maar nog kon hij de tros niet bereiken. Wat de vos ook probeerde, het lukte hem niet de druiven te pakken. Dus gaf hij op. De vos keerde zich om met de neus in de lucht en liep weg alsof het hem niks kon schelen. “Ik dacht dat die druiven rijp waren,” zei hij tegen zichzelf, “maar nu zie ik dat ze toch zuur zijn.

De Griekse dichter Aisopos wist in zijn fabels het menselijk gedrag feilloos te typeren. Als iets mislukt – iets dat we zo graag willen – dan ‘helpt’ ons brein ons door het begeerde af te doen als iets minderwaardigs, onbenulligs of stoms.

Toen ik voor de derde keer zwanger werd, keek ik er enorm naar uit om weer een langere periode een kindje aan de borst te hebben. Mijn twee oudste meiden hadden allebei twee jaar borstvoeding gekregen en al ben ik de laatste om die periode glorieus te verheerlijken, ik verlangde er toch weer naar om op die manier samen te zijn met dit mensje-in-wording in mijn buik.

Maar alles liep anders. En hóe. Want onze derde dochter werd geboren met een open gehemelte. Aanleggen lukte niet. Niet dat eerste uur, niet de eerste dag, niet de eerste week. Kolven dus. Dag en nacht, iedere twee uur. ‘Het duurt even’, zei ik tegen mezelf. ‘Even volhouden’, zei mijn man. ‘Gewoon ontspannen en het gaat stromen’, zei mijn kraamverzorgende. Maar er stroomde niets. Niet na een dag, niet na een week, niet na een maand. Wat ik ook deed (of niet deed), slikte of probeerde: meer dan een bodempje moedermelk kwam er niet uit mijn borsten.

Moedermelk krijgt ze, die lieve mooie meid van me. Maar niet van mij.

Ondertussen schreeuwde mijn lijf om op die manier met mijn baby samen te zijn. Merkte ik hoe essentieel borstvoeding als onderdeel voor het moederschap in mijn systeem verankerd zat. Dat ik niet die symbiose met mijn baby kon aangaan, dat ik zelfs niet genoeg melk had om mijn eigen kind te voeden; ik kon het niet accepteren. Ineens stond ik met lege handen. Geen idee hoe ik een band moest aangaan met die blozende baby. Hoe ik haar kon troosten. Laat die babytijd maar snel voorbij gaan, geen lol aan te beleven zo.

Die fles, ik vervloekte die fles. En honderden flesjes later vervloek ik ze nog steeds, al treedt er natuurlijk gewenning op. Moedermelk krijgt ze, die lieve mooie meid van me. Maar niet van mij. Mijn moderne minnen, die de kracht van sisterhood zo onvoorwaardelijk betekenis geven. Zij kolven voor mijn kind. Liters en liters vulden de afgelopen maanden mijn vriezer. Ze drinkt het gulzig en groeit er goed op. Een borstvoedingsrolmops zoals ik het voor ogen had.

Ik moest het loslaten. Móest. Want na zes weken dag en nacht kolven omhulde de donkere sluier mijn geest steeds nauwer. Haast ondoordringbaar door de nevel in mijn hoofd, zag ik nog nét een opening om te omarmen wat er wél was. Een prachtig meisje, zo afhankelijk van mij, in mij gegroeid, uit mij geboren. Hoe kon ik mijn lijf – dat zoiets prachtigs gemaakt had – nou vervloeken?

De kolf ging op Marktplaats en de nevel trok op. En met het optrekken van de nevel, werd de tros druiven aan die boom een tikkie zuurder. Want het was toch best makkelijk eigenlijk, dat mijn baby niet volledig van mij afhankelijk was voor haar voedingen. Dat ze beter sliep dan haar borstgevoede zussen, dat leek toch wel een voordeeltje op het conto van de fles. ‘s Ochtends voor de kledingkast hoefde ik geen moment na te denken over praktische op-/afschuifmogelijkheden. En het wijntje ‘s avonds hoefde niet berekenend geconsumeerd te worden.

Geen idee hoe het was gegaan als mijn baby niet mijn derde, maar mijn eerste baby was geweest.

Zo werkt dat dus. Zelfs als overtuigde borstvoedingsmoeder, werd de tros druiven van sappig zoet, steeds zuurder. Makkelijker te verteren dat ik niet ging krijgen waar ik zo naar verlangde. Hoe zou het gegaan zijn als ik niet al vier eerdere succesvolle en af en aan fijne borstvoedingsjaren achter de rug had? Zou ik dan ook makkelijker jubelende borstmoeders als maffiose idioten afwimpelen? Want hee, op de fles worden kinderen ook prima groot. En hoe dúrf je te stellen dat flessenkindjes moeilijker hechten omdat ze het met minder huid-op-huid contact moeten doen. Dat schuldgevoel dat nu nog steeds zachtjes sluimert in mijn onderbuik, zou ik dat afwimpelen op andere moeders? Op de ‘maatschappij’ die borstvoeding als norm serveert en daarmee prille moeders onnodig druk oplegt?

Geen idee hoe het wslapend meisjeas gegaan als mijn baby niet mijn derde, maar mijn eerste baby was geweest. Want nu weet ik wél dat troosten echt veel, véél, makkelijker gaat als je borstvoeding geeft. Dat de nachten, ook al slaap je minder uren, meer ontspannen zijn als je met je baby aan de borst weer verder kunt doezelen, in plaats van dat je naar de koude keuken moet om een flesje klaar te maken. Dat ik nu moet nadenken over momenten dat mijn meisje bloot tegen me aan kan liggen. Dat elk uitstapje voorafgegaan wordt door het afwerken van een checklist aan benodigdheden om onderweg te kunnen voeden.

Ik ben een borstvoedingsmoeder die geen borstvoeding geeft. Feitelijk behoor ik tot geen enkel ‘kamp’ meer, in het niemandsland tussen twee werelden waar de leden soms in totaal verschillende talen praten. Ineens begrijp ik ze allebei. Zowel de trotse borstvoeder die haar kind een half jaar voedt en dat van de digitale daken op Facebook schreeuwt, als de flessenmoeder die dat overdreven gekakel vindt. Zowel de flesvoeder die tijdens het voeden haar kleinte liefdevol tegen zich aandrukt, als de borstmoeder die stug blijft geloven dat het contact met haar baby intiemer is.

Wat voor smaak is dat eigenlijk – tussen zoet en zuur in?

Standaard afbeelding
Annemiek Verbeek
Vindt van alles over van alles, maar schrijft als freelance journalist vooral over opvoeding, onderwijs en (geboorte)zorg. Probeert her en der ook wat in de praktijk te brengen op/met twee schoolgaande dochters van 10 en bijna 8 en een heerlijke peuter van 3.
Artikelen: 36

18 reacties

  1. Heel herkenbaar. Overtuigd als ik was wilde ik absoluut borstvoeding geven bij mijn oudste. Door allerlei zaken is dat tot groot verdriet niet gelukt: onopgemerkt gebroken sleutelbeen zorgde voor moeilijk aanleggen, veel kloven en hardnekkige borstontstekingen. Wat heb ik veel gekolfd! Na 5 weken was ik helemaal op. Verdrietig en teleurgesteld in mijn lijf en wilskracht. Bij de tweede moest dat beter gaan, al vantevoren een lactatiekundige geraadpleegd, speciaal gevraagd naar en kraamverzorgster met extra ervaring, maar ook helaas dit keer lukte het niet. De eerste week ging redelijk, maar na een week weer enorme kloven, bloed bij kolven en opnieuw borstontstekingen, zo ernstig dat ik uiteindelijk opgenomen ben met een borstabces die operatief verwijderd is. Daar lag ik dan, geopereerd en nog steeds aan het kolven. Niet van lange duur..dus ook toen weer de teleurstelling.. En stiekem ook zo jaloers op moeders waarbij het ogenschijnlijk zo makkelijk gaat en waarbij je dan soms een reactie krijgt dat je het waarschijnlijk niet genoeg geprobeerd hebt..
    Maar goed… Ook met draagdoek heerlijk gekroeld en huidcontact gehad en maar de voordelen opgesomd van de fles… Maar toch…. Ik blijf het zo jammer vinden dat het me niet gelukt is om lekker te kunnen genieten van een relaxte borstvoeding..

  2. Dankjewel! Zo herkenbaar! Na drie keer de meest geweldige ervaring met borstvoeding 2 keer een mislukte poging.. De gevoelens die je beschrijft zijn zo treffend!
    Met de laatste “mislukking” nog erg vers in het gevoel, dank voor deze woorden!
    Het doet goed te weten dat er meer vrouwen zijn die het zo ervaren.
    Niet volledig links of rechts maar ertussen in.

  3. Ook ik ben een borstvoeding moeder en heb trouw bij mijn oudste 3 geprobeerd “echt” borstvoeding te geven maar door het moeilijk of niet aan leggen en mijn twijfel het niet te kunnen heb ik gekloft trouw met een handkolf maar 3 mnd per fles mijn zo gewenste melk te voeden. Nu heb ik afgelopen december mijn jongste zoon gekregen en eindelijk het lukt het loopt en hij groeid is een tevreden lekker stevig lachend mannetje, hij laat mij ervaren wat ik zo graag ook met die andere 3 had gewild. We zij. De 3 mnd voorbij en niets terug loop van de melk integendeel. Ik geniet van iedere voeding ben trots op dat kleine ventje die mij deze kans om dit te mogen ervaren geeft. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik niet genoeg binding kreeg met de andere maar met deze kleine man met deze manier van voeden is het how it’s ment to be…….

  4. Wat een mooi stuk Annemiek, bij mij ging het ook niet zoals ik hoopte bij Dim en ook ik voelde me daar een tijdje echt schuldig en naar over. Zou hij nu geen allergieën krijgen? Minder band met me hebben? Ook ik heb de knop op een gegeven moment omgezet en kon toen de voordelen gaan zien. En het is zo fijn als niemand erover oordeelt. Ieder zijn eigen keuze en bedenken dat moeders soms heel anders hadden gewild net als wij 😉

    • Dank je wel Tischa! Door deze ervaring ben ik ook echt milder geworden richting andere ‘flessenmoeders’. Ik herinner me nog goed – al denk ik er met enige schaamte op terug – dat ik bij dochter #1 (die na héél lang en hard werken wel aan de borst dronk) toch een mening had als ik een moeder met een uk aan de fles zag. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, maakt zijn eigen afwegingen en moet soms noodgedwongen knopen doorhakken. Het leven is lang niet zo maakbaar als we vaak denken en soms hopen.

      • Lieve Annemiek, dank je wel voor het delen van je verhaal! Ik las erover met tranen in de ogen. Met dankbaarheid aan alle moeders die hun werk doen: met borst of met fles. Met het realeseren dat ik ook met fijne borstvoeding ervaring met de eerste had een oordeel aan moeders die fles makkelijker vonden te doen. En nu, de borstvoeding van mijn zoontje is zo anders, zoveel lastiger en onrustiger. En dit ervaring heeft me ook geholpen mijn oordeel over niet borstvoedende moeders verdwijnen. Ik ben nu in staat elke moeders keuze begrijpen. Ik wil blijven zien in elke keuze moeders liefde voor haar kind.
        En dank je wel voor voorbeeld in de positive richting te kijken: op wat ik heb ipv wat ik niet heb!
        Lieve knuffel!

  5. Zo mooi omschreven! Wát is het toch moeilijk om keuzes te maken als het om je kind gaat! Maar wat prachtig dat al die liters borstvoeding en vriendschap zó naar je toe stromen! Iets om te koesteren!!

    • Eén van de ‘minnen’ zei dat het misschien wel het levensdoel van mijn dochter was, om vreemden op een bijzondere manier bij elkaar te brengen. Dat vond ik zo mooi gezegd. Dat in mindere momenten blijkt dat er inderdaad heel veel lieve mensen zijn die je willen helpen, dat is zeker iets om te koesteren!

  6. Wat fijn en herkenbaar, dit verhaal. Ik heb het ook geprobeerd. Écht geprobeerd. Dure consulten van lactatiekundigen, aanleggen, aanleggen, steeds maar krampachtig aanleggen… Maar mijn zoontje deed het niet. Hij was te vroeg geboren en had er de kracht niet voor. Hij kreeg in de eerste week sondevoeding en moest in zijn couveuse onder de lamp blijven liggen. Later MOEST hij bijvoeding met de fles volgens de kinderarts. Probeer een kindje daarna nog maar eens aan de borst te krijgen. En mijn lijf schreeuwde erom, om dat contact. Ik kolfde bijna 3 maanden fulltime om hem toch moedermelk te kunnen geven, maar er kwam al snel niet voldoende melk meer. Misschien vanwege de constante stress, misschien vanwege die koude plastic toeters, geen idee. Maar elk klein beetje koesterde ik en gaf ik hem, al was het maar 10 cc, om vervolgens weer aan te moeten vullen met Nutrilon. Ik wou dat er iemand was geweest die zei dat het niet erg was om te stoppen met kolven en stressen. Het was een rotperiode waar ik niet van heb kunnen genieten.

  7. Bedankt voor het delen van je verhaal! Het is voor mij, lactatiekundige die noodgedwongen kunstvoeding moet geven, heel herkenbaar. Het blijft pijnlijk maar jouw verhaal verzacht het weer een beetje…

  8. ik begrijp dit…
    Drie kinderen hebben wij.. En ik ben overtuigd borstvoedende moeder.
    Kind 1 vaak aanleggen en ook op de goede manier zei de lactatiekundige.
    Maar desondanks viel hij af veel huilen en hij zag er uit als een 3 de wereld kind. Bijvoeding met fles en ow wat vond ik dat erg. Deze combinatie heeft hij 9 maanden gehad.
    Kind 2 meer ingelezen aangemeld bij bv fora en idd ze had de eerste 6 uitsluitend bv … Maar de groei was minimaal vanaf het moment van bijvoeden kwam de groei. Wel heeft ze 3 jaar gehad. Kindje 3 zelfde laken een pak als kind 1 en weer fles borst combi. Wat had ik graag gewild een mooi gevuld bv kindje nu troost ik mij met de gedachte dat ik ze alles heb gegeven wat ik had. Jammer dat ik het nepspul erbij nodig had. Mijn lijf kan op 1 of andere manier toch niet een kindje volledig voeden. Maar ook kind 3 heeft 3 jaar lang bij mij gedronken.
    Een beetje van mezelf en een beetje van friese vlag…
    Het zij zo…

  9. Hoi
    Zo mooi geschreven!
    Ook ik verheugde me op die mooie borstvoedingsmomenten met mijn kindje, maar hij werd met open gehemelte en lip geboren. Ik heb erg goede begeleiding gehad vanaf het eerste uur en de borstvoeding kwam na dagen echt goed op gang. Ik kolf nu ruim maanden fulltime voor mijn kindje en soims is het echt zwaar, want ik heb alle minkanten van borstvoeding (kloven, geen wijntjes, kledingproblemen, kolfplekjes moeten zoeken altijd en overal) en flesvoeding (oh wat haat ik dat afwassen en dat gesleur met al die flessen!!!!) Wat zou het zoveel gemakkelijker zijn om gewoon die borst bloot te doen en mijn kindje te voeden of te troosen! Maar op advies van mijn lactatiekundige heb ik mijn kindje altijd getroost met de borst. Hem ook altijd geknuffeld tijdens een voeding, oogcontact gehouden en veel huid op huid gedragen. Nu met maanden is mijn flesgevoede peuter een echt borstgevoed kindje. Hij wrijft zijn neus tussen mkijn borsten voor troost of prikkels te ontwijken en trekt mijn bloes omlaag als hij wil drinken. nee hij heeft nooit live bij mij gedronken, maar toch weet hij hoe het zit. Daarstraks stond hij nog aan mijn tepel te likken terwijl ik manueel wat in zijn mond kolfde. Dat vond hij wel grappig. Want mama maakt de melk.
    En dankzij de moedermelk hebben we een ingreep kunnen vermijden.
    Of ik het een tweede keer aan zou kunnen? ik hoop dat ik daar nooit achter moet komen!
    Chapeau dat je het zolang hebt geprobeerd. Het moet een hele oefening zijn geweest in loslaten.

Geef een reactie

slot pro jepang